Ο ορυμαγδός αντιδράσεων που ξέσπασε επιβεβαιώνει ότι ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία της πολιτικής ζωής του τόπου είναι αυτό της υποκρισίας. Ενώ σε όλο τον πλανήτη μιλούν για τη Μακεδονία, ενώ οι περισσότερες χώρες την έχουν αναγνωρίσει ως Μακεδονία, εμείς κάνουμε ότι δεν ακούμε και στέλνουμε στο «πολιτικό απόσπασμα» όποιον/α τολμήσει να ψελλίσει τη λέξη Μακεδονία.
Λες και όλη η ευρύτερη περιοχή δεν λέγεται Μακεδονία, λες και δεν υπάρχουν τμήματα της Μακεδονίας στη FYROM και τη Βουλγαρία, λες και εμείς έχουμε το αποκλειστικό προνόμιο της χρήσης του όρου. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι τα κόμματα επέλεξαν να λαϊκίσουν, ανοίγοντας θέμα Μουζάλα, παραμονές της Συνόδου Κορυφής για το προσφυγικό και μάλιστα για ένα «μη θέμα». Ή μάλλον, για ένα θέμα που η Ελλάδα έχει σπαταλήσει εδώ και χρόνια τεράστιο διπλωματικό κεφάλαιο και το μόνο που κάνει είναι να στρουθοκαμηλίζει.
Προφανώς και δεν έχουμε καμία διάθεση να ασχοληθούμε με τον κ. Καμμένο, το κόμμα του και τα πολιτικά του παιχνιδάκια. Αυτόν, ας τον λουστεί ο κ. Τσίπρας που τον έχει επιλέξει για μόνιμο κυβερνητικό εταίρο. Το πρόβλημα είναι τα υπόλοιπα κόμματα, αρχής γενομένης από τη ΝΔ. Τα στελέχη της πλειοδότησαν σε «μακεδονομαχία» τα αντίστοιχα των ΑΝΕΛ, σε βαθμό που δεν μπορούσες να αντιληφθείς αν αρχηγός του κόμματος είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή ο εθναμύντορας Αντώνης Σαμαράς. Ζήτησαν την παραίτηση του κ. Μουζάλα, κάλεσαν τον πρωθυπουργό να πάρει θέση, ενώ 18 βουλευτές, προφανώς από τη Βόρεια Ελλάδα, έκαναν και σχετική ερώτηση.
Η ιστορία θύμισε αρκετά τις αντιδράσεις της ΝΔ όταν ο υπουργός Παιδείας κ. Νίκος Φίλης είχε τολμήσει να αμφισβητήσει τη γενοκτονία των Ποντίων. Σε κάθε ευκαιρία επιβεβαιώνεται ότι όποιος και αν είναι αρχηγός της ΝΔ, και παρά τις προσπάθειες του κ. Μητσοτάκη, το κόμμα αυτό παραμένει βαθιά συντηρητικό, δεν τολμά να σπάσει τα εθνικά ταμπού και συχνά-πυκνά καπηλεύεται το λεγόμενο εθνικό συναίσθημα.
[adsense]
Σε πολύ χαμηλότερη οκτάβα, μέσα όμως, στο γενικότερο κλίμα ήταν η αρχική αντίδραση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο χαρακτήρισε «εγκληματικό λάθος» τις δηλώσεις Μουζάλα, ζητώντας, εμμέσως από τον κ. Τσίπρα πιστοποιητικά εθνικών φρονημάτων. Ευτυχώς, τη γραμμή άλλαξε, προφανώς μετά το κύμα των αντιδράσεων, η κυρία Γεννηματά, ενώ από την πρώτη στιγμή τα προσχήματα, όπως και τότε με τις δηλώσεις κατά του κ. Φίλη, έσωσε η συνεργαζόμενη ΔΗΜΑΡ. Σε ό,τι αφορά στην Ένωση Κεντρώων, και αυτή η παρέμβαση του κόμματος Λεβέντη καταδεικνύει γιατί δεν είναι δυνατόν να παίρνει κανείς στα σοβαρά το κόμμα αυτό και πολύ περισσότερο να θέλει να το εντάξει στις διεργασίες για τον προοδευτικό και μεταρρυθμιστικό πόλο.
Από τις παρεμβάσεις όλων των πολιτικών δυνάμεων, φάνηκε ότι το Ποτάμι ήταν το κόμμα που τόλμησε να πάει κόντρα στο ρεύμα και να δηλώσει εξαρχής ότι «υπάρχουν πολλοί λόγοι για να παραιτηθεί ένας υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλλά τα σαρδάμ δεν περιλαμβάνονται σε αυτούς. Εθνοκάπηλοι όλων των ειδών συμμαζευτείτε. Η χώρα έχει τραγικά προβλήματα μπροστά της, μην καταπίνουμε την κάμηλο και διυλίζουμε τον κώνωπα».
Ας του το πιστώσουμε, διότι η συγκεκριμένη τοποθέτηση έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά από άλλες γενναίες και αντιδημοφιλείς παρεμβάσεις του κόμματος μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Όπως αυτή για τον ιστορικό Ρίχτερ, για τον Σταύρο Τσακυράκη στη δικαστική του διαμάχη με την κ. Θάνου, για το σύντροφο του Μηνά Χατζησάβα, για τον Νίκο Φίλη όταν είχε κάνει τις δηλώσεις για τους Ποντίους, για τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών, για τη συμπαράσταση στον πολιτικό επιστήμονα Νίκο Μαραντζίδη όταν δεχόταν τις επιθέσεις από τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ, για την επιμονή στο ζήτημα της καύσης των νεκρών κ.ά. Στην εποχή της ισοπέδωσης και της λογικής του «όλοι ίδιοι είναι», έχει σημασία να αναγνωρίζονται οι προσπάθειες και οι πρωτοβουλίες οι οποίες δεν έχουν στόχο το χάιδεμα των αυτιών.
Πολλά από τα παραπάνω θέματα, όπως και άλλα (π.χ. για το δημόσιο τομέα, τις αποκρατικοποιήσεις, τις σχέσεις εκκλησίας-κράτους, την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, τις διεθνείς σχέσεις) πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο ζύμωσης και συζήτησης, τώρα που είναι σε εξέλιξη οι πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση του προοδευτικού και μεταρρυθμιστικού χώρου, ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Διότι, σωστά λένε οι πάσης φύσεως καχύποπτοι ότι οι διεργασίες θα πρέπει να γίνουν πάνω σε στέρεες πολιτικές βάσεις, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις στο μέλλον. Έχω την αίσθηση, πάντως, ότι το δρόμο δείχνουν όλες οι τελευταίες πολιτικές παρεμβάσεις του κ. Κώστα Σημίτη…
