Αθήνα

 

19 oC

θύελλα

Hottest

Ενημέρωση σε... fast-forward!

xtapodi 180324
Συνταγή Αργυρώς Μπαρμπαρίγου: Χταπόδι με κοφτό μακαρονάκι

OPINION

Σκοτώστε τον σοσιαλισμό και μετά αναστήστε τον

Ο κόσμος άδειασε από ιδέες και από ιδεολογίες. Επιτέλους! Οι πολιτικές και οι θρησκευτικές κοσμοθεωρίες χρεοκόπησαν, μαζί τους και ο σοσιαλισμός. Ωραία! Σκοτώστε τον χρεοκοπημένο σοσιαλισμό, θάψτε τον, και την τρίτη μέρα αναστήστε τον.

Γράφει ο Παντελής Φλωρόπουλος

Γιατί όποιος έζησε, πέθανε και αναστήθηκε, δεν είναι ποτέ ίδιος. Η ανάσταση μιας νεκρής λέξης μπορεί να μεταποιήσει σε μαγικό ρεαλισμό ακόμα και την ουτοπία.

Με ρίζες στην αστική Γαλλική επανάσταση του 1789, ο σοσιαλισμός υπήρξε πολιτικό ρεύμα υπερεθνικής σκέψης που πρέσβευε ότι η κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής θ’ αντικαταστήσει σταδιακά την ατομική ιδιοκτησία, συνδέθηκε δε με τις ιδέες της Άμεσης Δημοκρατίας, η ρίζα της οποίας ανιχνεύεται στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, η δε διαλεκτική του μέθοδος θεμελιώθηκε από τον ίδιο τον Κάρολο Μαρξ πάνω στην αρχαία Ελληνική φιλοσοφία.

Η πραγματικότητα όμως έδειξε ότι το σοσιαλιστικό όραμα ήταν μια ουτοπία. Όπου και αν πήρε την εξουσία, εξετράπη σε μηχανισμό υποταγής του κράτους και του λαού, αλλοιώθηκε δε σε τέτοιο βαθμό που, αντί να καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ή έστω τον αυταρχισμό της φεουδαρχικής ή της αστικής εξουσίας, όπως επαγγελλόταν, αντικατέστησε απλώς τον τύραννο ή το μονάρχη με την κομματική κλίκα που αργότερα εξελίχθηκε σε αρχηγική συμμορία.

Μπορούμε να πούμε σήμερα με ασφάλεια ότι η πρωτογενής εκείνη σφοδρή διαμάχη μεταξύ Μαρξ και Μπακούνιν (πίσω από τους οποίους ήταν ο Έγγελς και ο Προυντόν αντίστοιχα) έληξε υπέρ του Ρώσου αναρχικού. Η Μαρξιστική ιδέα για ίδρυση της φωτισμένης πρωτοπορίας (του μονολιθικού Κομμουνιστικού Κόμματος) δεν ήταν απλώς ατυχής, αποδείχθηκε ολέθρια. Όχι μόνο γιατί απέτυχε ν’ αποδώσει δικαιοσύνη στους κολασμένους, αλλά και γιατί – μαζί με τον καπιταλισμό – εγκυμόνησε, γέννησε και εκτρέφει πια τη Νέα Ολιγαρχία.

Αντίθετα, η εναντίωση του Μπακούνιν για την ύπαρξη κάθε μορφής κράτους, ακόμα και του σοσιαλιστικού, εκφράζει με τη μέγιστη ακρίβεια την σύγχρονη αμφισβήτηση για την Πολιτική, αλλά και την Δυτική Δημοκρατία, πολλώ δε μάλλον την οικονομική υποταγή των αδύναμων κρατών στα ισχυρά, σκεπτικισμός που απειλεί άμεσα πια την ίδια την υπόσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια αμφισβήτηση που παίρνει μορφή χιονοστιβάδας και απειλεί να ισοπεδώσει καθιερωμένες πολιτικές αξίες ευρύτερα του Βορείου Ημισφαιρίου, ανοίγοντας το δρόμο σε μία ανανεωμένη ναζιστική επέλαση…

Για το ποια είναι η Νέα Ολιγαρχία μπορούμε να πούμε εδώ τα στοιχειώδη: Είναι το 1% του γήινου πληθυσμού που ελέγχει το 99% της παγκόσμιας οικονομίας. Μπορούμε επίσης να πούμε ότι η Νέα αυτή Κοινωνική Τάξη δεν σχηματίστηκε με όρους αίματος ή καταγωγής, ούτε καν με όρους κάστας, όπως γινόταν ιστορικά μέχρι τις μέρες μας, αλλά με όρους γενιτσαρικούς, αφού ανθολογεί μέσα στο πλήθος τα καλύτερα μυαλά, τα εξαγοράζει και, ανεξαρτήτου καταγωγής, λαϊκής ή αστικής, ανεξαρτήτου επίσης χρώματος ή φυλής, τα εντάσσει στη “λεγεώνα των χρυσοκανθάρων”, το κάθε μέλος της οποίας επιβραβεύεται για τον κυνισμό του, για την απόφασή του να γίνει ατομικός οδοστρωτήρας και να ισοπεδώσει στο διάβα του κάθε τι που θα σταθεί εμπόδιο στην οικονομική, αλλά και κοινωνική ανέλιξή του. Η κορυφή της Οικονομικής πυραμίδας δεν αποτελείται από γαλαζοαίματους πλέον, αλλ’ από “κάθε καρυδιάς καρύδι”, έχει κοινό γνώρισμά του την αδιαφιλονίκητη πίστη του λειτουργού του στο κυρίαρχο οικονομικό δόγμα που δεν διαφέρει από τις παλιές θρησκευτικές ηγεσίες, έχει ωστόσο ένα επιπλέον χαρακτηριστικό: Ενοποιούνται σ’ αυτό και τελικά χωνεύονται στο θηριώδες στομάχι του όλες οι επιμέρους “πολιτικές θρησκείες” του πλανήτη, όσο ποτέ δεν κατάφερε να κάνει καμία θρησκεία στην Ιστορία.

Αντιλαμβάνεται πια ο καθένας ότι μ’ ένα τέτοιο φωναχτό γνώρισμα η Νέα Ηγετική Τάξη θα είναι από αναίσθητη έως κυνική, όσο ποτέ καμία άλλη στο ιστορημένο παρελθόν της ανθρωπότητας.

Μετά την κατάρρευση του “υπαρκτού σοσιαλισμού” το 1989 και την επακόλουθη κατάρρευση του “υπαρκτού καπιταλισμού” το 2008, σε μια ταραγμένη εποχή που η παγκόσμια κοινότητα ψάχνει τα λογιστικά εργαλεία της Νέας Ολιγαρχίας που φιλοδοξεί να γίνει κυρίαρχη στον πλανήτη κατά το εγγύς μέλλον, αν ο σοσιαλισμός αναστηθεί (και πρέπει ν’ αναστηθεί) δεν θα είναι ο σοσιαλισμός που ξέραμε τους δύο τελευταίους αιώνες, αλλ’ αυτός που γεννήθηκε πολλές φορές και άλλες τόσες πέθανε στη γέννα. Ο σοσιαλισμός που θα γεννηθεί μετά από τη μαζική αυτοκτονία των πολιτικών και των θρησκευτικών κοσμοθεωριών, θα είναι ο σοσιαλισμός που, στα Ελληνικά, μεταφράζεται με τη λέξη “αυτοδιαχείριση”. Θα είναι ο σοσιαλισμός που δεν έχει καμία σχέση με την αριστερά, αλλά με τον φιλελευθερισμό στην πρωτογένειά του, τότε δηλαδή που δεν ήταν και πολύ μακριά από τον αναρχισμό του Μπακούνιν.

Θα είναι λοιπόν ένας “φιλελεύθερος σοσιαλισμός”. Μια αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία θεμελιωμένη στις μικρές κοινότητες των ανθρώπων, βασικό συστατικό των οποίων θα είναι το “Συλλογικό Επιχειρείν” που θ’ αντικαταστήσει σταδιακά το “Ατομικό Επιχειρείν”.

Οι προτεινόμενες αυτές νέες πολιτικές έννοιες, ναι, πρέπει να εξειδικευτούν εξαντλητικά και να βρουν την ελκυστική απλότητά τους, ώστε να γίνουν κατανοητές από το λαό, ακόμα δε πιο συγκεκριμένα, από τον πολιτικό χώρο μεταξύ της αριστεράς και της δεξιάς ή, αλλιώς, από την Δημοκρατική Παράταξη, η οποία αρνείται στ’ αριστερά της την αριστερά και την κεντροαριστερά, δεξιά της δε, αρνείται την δεξιά και την κεντροδεξιά. Πρόκειται για τον ευρύ πολιτικό χώρο που δεν ανήκει σε κανένα κόμμα, παλιό ή νέο, ούτε προτάσσει ταξικά χαρακτηριστικά, πρόθυμα επίσης καταργεί στην πράξη κάθε δογματισμό, ενώ εμπνέεται ανανεωτικά από τις ανθολογημένες αρχές του “Φιλελεύθερου Σοσιαλισμού” που διεκδικεί τώρα θέση στην Νέα Πόλη των Ιδεών.

Ο Μιχάλης Ράπτης, γνωστός ως Πάμπλο, επιχείρησε να υπερασπίσει τον σοσιαλισμό στην εποχή του προσδίδοντας σ’ αυτόν το περιεχόμενο μιας “Γενικευμένης Κοινωνικής Αυτοδιαχείρισης” που βασίζεται σε πρακτικές άμεσης δημοκρατίας. Κάτι ανάλογο επιχείρησε και ο Γιουγκοσλάβος κομμουνιστής οικονομολόγος Έντβαρντ Καρντέλι, ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Τίτο. Ήταν ο εμπνευστής της “σοσιαλιστικής διαχείρισης”. Σύμφωνα με τον Καρντέλι, ανάμεσα στα δύο άκρα της αστικής δημοκρατίας και της σοβιετικής “σοσιαλιστικής δημοκρατίας των μηχανισμών” υπάρχει και η Άμεση Δημοκρατία, η οποία χαρακτηρίζεται από την αυτοκυβέρνηση των εργατών και την Σοσιαλιστική Αυτοδιαχείριση. Υποστήριζε έναν τύπο σοσιαλισμού ριζικά διαφορετικού από αυτόν της Σοβιετικής Ένωσης και γενικά του Ανατολικού Μπλοκ, αφού στόχευε στην αυτοκυβέρνηση των εργατών (των εργαζομένων θα λέγαμε σήμερα) με παράλληλο μαρασμό των μηχανισμών του κράτους.

Σε πείσμα όμως όλων των κατά καιρούς θεωρητικών της αυτοδιαχείρισης οι κινηματικές ηγεσίες κάθε μορφής (ακόμα και εκείνη του ΠΑΣΟΚ το 1981) αντί ν’ αποδυναμώσουν τους μηχανισμούς του κράτους, βαθαίνοντας έτσι τη Δημοκρατία, τους ενίσχυσαν και τελικά τους έκαμαν παντοδύναμους, σε τέτοιο βαθμό που κατάπιαν αμάσητο κάθε τι που βρήκαν μπροστά τους.

Το παράδοξο είναι ότι ο κρατικός σοσιαλισμός έγινε κυρίαρχη Σχολή Σκέψης (μια άτυπη μορφή δικτατορίας) χωρίς ποτέ ν’ ασκήσει κυβερνητική εξουσία η αριστερά, γεγονός που αποδεικνύει την τεράστια ισχύ της πνευματικής εξουσίας που άσκησε η (αριστερή) διανόηση στην Ελλάδα, κάτι βέβαια που την καθιστά εξ ίσου ένοχη με τον επάρατο δικομματισμό για τα τωρινά δεινά της χώρας.

Η σύγχρονη αριστερά, επιπόλαιη και αυτάρεσκη όσο ποτέ (είτε βρίσκεται στην εξουσία, είτε στην αντιπολίτευση) σε όποια γωνιά της γης κι αν απόκτησε ρόλο, κυβερνητικό ή μη, υιοθέτησε τον “άκρατο κρατισμό”, κατά συνέπεια δεν έχει καμία ιδεολογική σχέση με τις φιλοσοφικές μήτρες που ασμένως επικαλείται, αντιθέτως, στοιχειοθετεί η ίδια την ιστορική χρεοκοπία της, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στοιχειοθετεί την δική του χρεοκοπία ο καπιταλισμός που, υποτίθεται, η αριστερά θέλει να νικήσει.

Στο κενό αέρος που δημιουργεί η σύγχρονη κρατικίστικη, άρα παρασιστική αριστερά, γεννιέται (θα μπορούσε να πει κανείς ελπιδοφόρα) ο “Φιλελεύθερος Σοσιαλισμός”. Πρόκειται ουσιαστικά για επείγουσα επιστροφή στις επαναστατικές ρίζες των πρωτογενών ανατρεπτικών κινημάτων ή, εν πάση περιπτώσει, για μια διανοητική απόπειρα ν’ απαλλαγούν τα κοινωνικά κινήματα από τις σκουριές ή τα καπελώματα που (με τις περιβόητες κομματικές “γραμμές”) αναγόρευσαν σε κυρίαρχες κοινωνικές ιδέες οι αριστερές, αλλά και οι κεντροαριστερές φατρίες.

Η άμεση δημοκρατία φαίνεται να είναι το πρώτο αναγνωρίσιμο ζητούμενο αυτής της επιστροφής, αν κρίνει κανείς από τις αγωνιώδεις αναζητήσεις των πολιτών που εκφράζονται δημόσια πλέον.

Η εμφάνιση μικρών ομάδων, κυρίως νέων ανθρώπων, στα αστικά κέντρα, αλλά και στην ύπαιθρο, που συνεργάζονται για να στήσουν μια επιχείρηση, είναι το δεύτερο αναγνωρίσιμο ζητούμενο. Και μάλιστα αυτό συμβαίνει σε όλους τους κλάδους, από τον αγροτικό τομέα μέχρι την Παροχή Υπηρεσιών.

Η κλεισμένη κάνουλα των τραπεζών, άρα η μεγιστοποίηση του βαθμού δυσκολίας που έχει πλέον ο δανεισμός των επιχειρήσεων, δημιουργεί την ανάγκη εξωτραπεζικών λύσεων, οπότε τα άτομα που επιλέγουν να γίνουν εργοδότες του εαυτού τους, ανακαλύπτουν τη μετατροπή της προσωπικής εργασίας σε επενδυτικό κεφάλαιο, γεγονός που ανυψώνει την ατομική εργασία σε μια νέα συλλογική συνθήκη που, από μόνη της, μπορεί να επαναπροσδιορίσει δυναμικά το Συλλογικό Επιχειρείν.

Εντούτοις, ανασύρεται από τα αζήτητα της πολιτικής μας καθημερινότητας μια επίμονη σημείωση, ότι δηλαδή η κοινοβουλευτική δημοκρατία έδειξε (στην Ευρώπη τουλάχιστον) τα μεγάλα της αδιέξοδα, γεγονός που θέτει επί τάπητος μαζί με τ’ άλλα και την αιτία όλων των αδιεξόδων.

Ποια είναι άραγε; Σε τι ακριβώς συνίσταται το πλέγμα των αδιεξόδων αυτών;

Συνίσταται στην “Δημοκρατία των αιρετών”, σε όλη αυτή την άθλια βιομηχανία προσέλκυσης ψήφων που δεν διαφέρει από την εξαγορά, όπου συμμετέχουν όλοι οι μηχανισμοί, με πρώτα και καλύτερα τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης, μετατρέποντας τις εκλογικές διαδικασίες σε ψηφοπάζαρα. Γεγονός που αναγκάζει τους σύγχρονους θεωρητικούς της Άμεσης Δημοκρατίας ν’ αναζητήσων ισχυρό αντίδοτο, κι αυτό το αντίδοτο δεν είναι άλλο από την “Δημοκρατία των κληρωτών”, την γνήσια δηλαδή εκείνη Δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας.

Στην “αυτοδιαχείριση” επομένως, όπως κυριολεκτικά μεταφράζεται στα Ελληνικά η λέξη “σοσιαλισμός”, αντί της Άμεσης Δημοκρατίας των αιρετών, μπαίνει τώρα (ως αντίδοτο) η Άμεση δημοκρατία των κληρωτών.

Εκτός αν – διαπιστώνοντας νέα προβλήματα – κάνουμε ένα ακόμα πιο τολμηρό βήμα:

Αντί της Άμεσης Δημοκρατίας των αιρετών ή των κληρωτών “να πιάσουμε τον ταύρο από τα κέρατα”, να υπερβούμε και τις δύο αυτές εκδοχές της Άμεσης Δημοκρατίας που οραματίζονται απεγνωσμένα οι πολίτες, για να πάμε σε μία τρίτη, στη βάση της υπερβατική, αλλά στο εποικοδόμημά της παραγωγική και οικονομική, άρα πολιτική, αυτή τη φορά όμως όχι με κομματικό, αλλά με Αριστοτελικό πρόσημο.

Μια κοινωνία που στη θέση της σημερινής άθλιας πολιτικής οραματίζεται την αυτοδιαχείριση, άραγε, ποια Άμεση Δημοκρατία δεν θα μπορούσε να δεχτεί ούτε την Δημοκρατία των αιρετών, ούτε εκείνη των κληρωτών;

Η απάντηση είναι απλή:

Θα μπορούσε να δεχτεί την αυτοδιαχείριση που θεμελιώνεται στις Δημοκρατικές αρχές του Συλλογικού (και όχι του Ατομικού) Επιχειρείν.

Να το κάνουμε αυτό λιανά:

Μία Ομάδα αγροτών που παράγει λεμόνια κάπου στην Ελλάδα, αποφασίζει να συνεργαστεί στην εμπορία των λεμονιών που το κάθε μέλος της Ομάδας παράγει ατομικά, βάσει όμως κοινού καλλιεργητικού προγράμματος, με πολύ σαφείς, όσο και απαράβατες οδηγίες, απόλυτα συνδεδεμένες με τις απαιτήσεις του καταναλωτή, αυτή τη φορά όμως όχι του εμπόρου.

Να τι σημαίνει αυτοοργάνωση, δηλαδή αυτοδιαχείριση, αλλά και σύνδεση της παραγωγής με την κατανάλωση.

Κι όλα αυτά δεν γίνονται με την αριστερή, αλλά με την φιλελεύθερη έννοια. Όχι πάντως με τη νεοφιλελεύθερη, να το πούμε κι αυτό, για να μη μπερδεύονται οι κακόβουλοι.

Η Ομάδα των παραγωγών κάθε προϊόντος δεν ιδρύει Συνεταιρισμό, γιατί ο Συνεταιρισμός βασίζεται στην συνεργασία ιδιοκτητών γης, επομένως είναι αναχρονιστικός. Ιδρύει Εταιρεία, οποιασδήποτε μορφής, κατά προτίμηση Ανώνυμης, γιατί η Εταιρεία βασίζεται στην συνεργασία παραγωγών, όχι ιδιοκτητών. Ο παραγωγός μπορεί να ενοικιάσει ένα κτήμα για να παράγει, δεν είναι ανάγκη να το κατέχει. Ο ιδιοκτήτης μπορεί να έχει κτήμα, αλλά να μην παράγει, γιατί έχει άλλη επαγγελματική ιδιότητα.

Η κάθε Ομάδα των λεμονοπαραγωγών είναι ολιγάριθμη. Ούτε πολλοί για να πελαγώνουν, ούτε λίγοι για να μιζεριάζουν. Προσλαμβάνει Γραμματέα – Λογιστή, Πωλητή και αποθηκάριο – μεταφορέα. Ο αριθμός τους έτσι μεγαλώνει. Στην Ομάδα μπορούν να προστεθούν και οι εργαζόμενοι στο συσκευαστήριο. Άρα η Ομάδα δημιουργεί θέσεις εργασίας και σε άλλους που δεν είναι παραγωγοί. Αν ασχοληθεί και με τα παράγωγα του βασικού προϊόντος, η Ομάδα αυξάνεται, ίσως και να πολλαπλασιάζεται.

Εννοείται στο ίδιο χωριό, στην ίδια πόλη, μπορούν να υπάρχουν όσες Ομάδες Παραγωγών είναι εφικτό να δημιουργηθούν.

Τι έχουμε εδώ;

Το εξής σπουδαίο: Χωρίς να καταργείται η ατομική ευθύνη στην επιμέρους εργασία, στην παραγωγή ή την Παροχή Υπηρεσών, με όρθιο το κίνητρο της καλύτερης ατομικής επίδοσης, έχουμε αθροιστικά μία παραγωγή με ποιοτικά χαρακτηριστικά που φτάνει στον καταναλωτή χωρίς να παρεμβαίνει πουθενά ο μεσάζων. Άρα έχουμε πολύ μεγαλύτερη τιμή στον παραγωγό και πολύ μικρότερη τιμή στον καταλωτή. Κι αυτό μπορεί να ενισχυθεί με κλιμακώσεις της αυτοοργάνωσης ανά προϊόν.

Αυτή είναι η βάση της εκλογίκευσης που χρειάζεται η κοινωνία. Είναι ταυτόχρονα ο αυτοδιαχειριζόμενος παραγωγικός και οικονομικός πυρήνας που δρα μέσα στην κοινωνία. Αν γίνει το ίδιο σε όλα τα αγροτικά ή τα βιοτεχνικά προϊόντα, σε όλη την Ελλάδα, σε όλους τους κλάδους της παραγωγής, αλλά και της Παροχής Υπηρεσιών, ακόμα και στα Μέσα Ενημέρωσης ας πούμε, παντού, όπου υπάρχει το στοιχείο της εργασίας, εξειδικεύοντας κάθε φορά και προσαρμόζοντας το αρχετυπικό μοντέλο, θα ξέρουμε ότι, πριν απ’ όλα, το Κίνημα της αυτοδιαχείρισης αποτελείται από τους ενεργούς πολίτες και όχι από τους ανεπάγγελτους που τόσο πολύ μας κάθονται στο στομάχι, όταν αποκτούν την ιδιότητα του πολιτικού.

Οι αρμοί του Σοσιαλιστικού Κινήματος, οι κρίκοι της αυτοδιαχειριστικής αλυσίδας, είναι οι ολιγομελείς αυτές Ομάδες παραγωγής που συνδέονται δηλαδή μεταξύ τους μόνο παραγωγικά, ΟΧΙ ιδεολογικά, ούτε κομματικά. Αυτό εννοούμε όταν χρησιμοποιούμε τον όρο “Φιλελεύθερος Σοσιαλισμός”: Ελευθερία Σκέψης και Δράσης. Απελευθέρωση της συνείδησης. Άρα δεν εννοούμε μόνο αυτοδιαχείριση, αυτοοργάνωση, αλλά και αυτοπροσδιορισμό, αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμό, δηλαδή, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.

Κάθε Ομάδα εκλέγει έναν εκπρόσωπο. Αυτός θα γίνει μέλος ενός σώματος που αποτελείται από τους εκπροσώπους όλων των Ομάδων κάθε κλάδου, ανά Δήμο. Το Δημοτικό σώμα εκλέγει τον Δημοτικό αρχηγό του, οι δε Δημοτικοί αρχηγοί της Ελλάδας συμμετέχουν στο Διαρκές Συνέδριο του Σοσιαλιστικού Κόμματος και, φυσικά αυτοί εκλέγουν τον εθνικό αρχηγό τους.

Αυτό σημαίνει ότι αντιμετωπίζεται στη ρίζα της η μάστιγα της οικογενειοκρατίας, εξουδετερώνεται πλήρως το “στημένο παιγνίδι”, σημαίνει ακόμα ότι παύει οριστικά το αρχηγικό κόμμα και βγαίνει στην επιφάνεια το πολυπόθητο “Κόμμα Αρχών”.

Με άλλα λόγια, είναι το νέο Σοσιαλιστικό Κόμμα που μπορεί να ιδρυθεί “από τα κάτω”, με ευρώ ή δραχμή, με μνημόνια ή χωρίς μνημόνια, με αυτήν ή την άλλη κυβέρνηση.

Αυτό το κόμμα θ’ αναλάβει τον “σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας” ή, μάλλον, αυτό θ’ αναλάβει το έργο να φέρει την φιλελεύθερη αυτοδιαχείριση στο ίδιο το κράτος, μπολιάζοντας τον μηχανισμό του με τα νάματα της αυτοδιαχειριζόμενης κοινωνίας.

Σ’ αυτό το ζωηρό και με απόλυτους όρους επαναστατικό σκηνικό δεν έχει κανένα νόημα ο “τυφλός” συνδικαλισμός όπως τον ξέρουμε, αυτός δηλαδή που νοιάζεται μόνο για την τσέπη του εργαζόμενου, καθόλου όμως για την υγεία της επιχείρησης ή του Δημοσίου που παράγει τον μισθό του. Στον “Φιλελεύθερο Σοσιαλισμό” οι εργαζόμενοι θα είναι μέτοχοι των μικρών ή των μεγάλων επιχειρήσεων, θα είναι οι ίδιοι δημιουργοί και λειτουργοί των επιχειρήσεων αυτών, άρα θα έχουν μέρισμα στα κέρδη, συμμετοχή όμως και στις ζημίες, είναι αυτοί που μετατρέποντας την προσωπική εργασία σε επενδυτικό κεφάλαιο, δεν θα χρειάζονται τραπεζικό δανεισμό, αλλά μόνο τραπεζική εξυπηρέτηση.

Οπότε… να διεκδικήσουν τι από ποιον; Αύξηση μισθού από τον εαυτό τους;

Αυτή είναι η ουσία της Αυτοδιαχείρισης: Η επαναστατική μετατροπή του Ατομικού Επιχειρείν σε Συλλογικό Επιχειρείν. Με επιβράβευση κάθε ατομικής επίδοσης. Για να φτάσουμε στην λογική του Αριστοτέλη που στα “ηθικά νικομάχεια” καταθέτει: “Η ίση μεταχείριση των ανίσων είναι εξ ίσου άδικη με την άνιση μεταχείριση των ίσων”.

Αυτή μπορεί να είναι και η αναβίωση της ξεχασμένης ουσίας του σοσιαλισμού, η ανάσταση της αυτοδιαχείρισης, η επιστροφή στον σοσιαλισμό που διακήρυξε αλλά ξέχασε το ΠΑΣΟΚ εν τη γενέσει του. Μιλάμε για την αυτοοργάνωση, δηλαδή την αυτοδιαχείριση κάθε Ομάδας Πολιτών που μπορεί να συγκροτηθεί και ν’ αποφασίσει αν θα εξασκήσει και πώς το Συλλογικό Επιχειρείν, καλώντας ο καθένας τους φίλους του, δηλαδή την παρέα του, εκείνους, απλά, με τους οποίους μπορεί να συνεννοηθεί, να επικοινωνήσει και, τελικά, να δημιουργήσει από κοινού.

Απέναντι στο σύστημα που αγωνίστηκε να επιβάλλει ως κυρίαρχη ιδέα την εξουσία του ιδιώτη επενδυτή και (στήνοντας μια απάνθρωπη παγκόσμια πυραμίδα) να συντρίψει την πρωτοβουλία του ατόμου που επιλέγει να γίνει εργοδότης του εαυτού του αντί να γίνει ρομποτάκι στις απρόσωπες ορέξεις του κάθε άγνωστου αφέντη, έρχεται η ολιγομελής παρέα των φίλων και, πυρηνικά, με την ολιγάρκεια ως βασική της αρετή, αντιτάσσει την οικονομική αρχή ότι μετατρέπουμε την προσωπική εργασία σε επενδυτικό κεφάλαιο, αθροίζουμε φιλικές δυνάμεις για να φτάσουμε στην άσκηση του Συλλογικού Επιχειρείν, ξέροντας ότι, χωρίς να γίνουμε ιεραπόστολοι, θα ωφελήσουμε την κοινωνία στο σύνολό της, αλλά και το άτομό μας ενταγμένο φυσιολογικά μέσα σ’ αυτήν. Με την σειρά του το Συλλογικό Επιχειρείν δημιουργεί πολιτική υπεραξία ιδρύοντας το Σοσιαλιστικό Κόμμα και υψώνοντας την αξία της αυτοδιαχείρισης σε πρόταση της κοινωνίας απέναντι στην Ολιγαρχία.

Ναι, την Ιστορία θα τη γράψουν ακόμα μια φορά οι παρέες. Γιατί το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν θ’ αποτελείται από άτομα, αλλά από Παραγωγικές Ομάδες Ατόμων και μάλιστα ενεργών. Ομάδες Παραγωγικές που θα ιδρύσουν το κράτος από την αρχή, σα να μην υπήρξε ποτέ.

Με άλλα λόγια, η ανάσταση του λαού δεν θα γίνει με την ίδρυση κόμματος του μεσαίου χώρου από κάποιον παράκλητο αρχηγό, ούτε καν με την συμπαράταξη των κεντρώων κομμάτων, αλλά με την ίδρυση επιχειρηματικών πυρήνων που υπηρετούν ολιγάριθμες παρέες φίλων. Όταν αυτές οι παρέες στηθούν όρθιες και κατακτήσουν την υπόστασή τους σε οποιονδήποτε τομέα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα θα προκύψει απολύτως φυσιολογικά από την συνάντησή τους, το ίδιο και η ηγεσία του.

Ροή Ειδήσεων

peripoliko kordela astynomia

19/03/2024 | 13:39

Κύκλωμα μαστροπείας ανηλίκων: Σεσημασμένη για αρπαγή και ναρκωτικά η 25χρονη «αρχηγός» – Έκλεινε τουλάχιστον τρία ερωτικά ραντεβού καθημερινά για κάθε κορίτσι

19/03/2024 | 13:31

Ο Ολλανδός Μάκελι διαιτητής στο Ελλάδα – Καζακστάν

19/03/2024 | 13:13

Στέλλα Γεωργιάδου: Συνεργάστηκα με τον Γιώργο Λάνθιμο στο «Τώρα Μου Μιλάει» αλλά δεν έβαλε όνομα
ambulance 131023

19/03/2024 | 13:05

Μεγάλο δυστύχημα στη Σεβίλλη: Φορτηγό έπεσε πάνω σε αστυνομικό μπλόκο – 6 νεκροί

19/03/2024 | 12:58

Κατερίνα Καινούργιου: «Δεν θέλω να γυρίσει ο Νίκος Μουτσινάς σε αυτό, έκανε τον κύκλο του»

19/03/2024 | 12:47

ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ: Η διαρροή προσωπικών δεδομένων Ελλήνων του εξωτερικού ακουμπά τον κ.Μητσοτάκη και τη ΝΔ
mikroutsikos gkountaras 190324

19/03/2024 | 12:44

Εκτός εαυτού ο Μικρούτσικος με τον Γκουντάρα: «Κακώς το άρχισα και το τελειώνω»

19/03/2024 | 12:30

Ιδρύονται Υπηρεσίες Φορολογικής Εξυπηρέτησης – Ποιες ΔΟΥ ενοποιούνται σε Αττική και Θεσσαλονίκη

19/03/2024 | 12:24

Στ.Κασσελάκης: Δε θα είμαι υποψήφιος στις ευρωεκλογές – Τι είπε για τον στρατό, την «Καλλιόπη» και τον… «Κούλη»
danai mparka 190324

19/03/2024 | 12:14

Μπάρκα: «Με ρωτάνε συνέχεια για τη μαμά μου, την αυτοπεποίθησή μου και αν η εκπομπή θα πάει σαββατοκύριακο»

19/03/2024 | 12:07

Financial Times: Η ΕΕ σχεδιάζει την επιβολή δασμών στα σιτηρά που εισάγει από τη Ρωσία

19/03/2024 | 11:58

Ξέσπασε ο Γιώργος Λιάγκας: «Σιχαμερά! Νοοτροπία του κω…κοσμου! Σκ…ά κατάφερε»
dimitris tsiodras 261023

19/03/2024 | 11:53

Δ.Τσιόδρας: Ο κ.Κασσελάκης έχει έναν τρόπο να απαντήσει: να δώσει τώρα τα οικονομικά του στοιχεία στη δημοσιότητα

19/03/2024 | 11:46

Τσαγκρινού σε Τσιμτσιλή: «Έχω δει και δική σου συνέντευξη που έχεις περάσει πολύ δύσκολα»

19/03/2024 | 11:39

Ανακοινώθηκε το φιλικό της Ελλάδας με την Γερμανία πριν το Euro
lazaros lavasidis kentriki
Λάζαρος Λαβασίδης: Ένα πείραμα εν αναμονή
screenshot 14
Κρείττον του λαλείν το σιγάν
280699874 2173598039475106 5681344062880807178 n
Στέλλα Μπελιά: «Αριστερά με ακροδεξιά επιχειρήματα»
231204123225 01 gaza attack 120323
Σφοδροί βομβαρδισμοί του Ισραήλ, στη νότια Γάζα
Η πρώην καγκελάριος και η κρίση χρέους στην Ευρωζώνη
salteri
Νέο φορολογικό νομοσχέδιο- Ασκήσεις κοινωνικού αυτοματισμού