OPINION
Δύσκολη η αποδοχή της απώλειας ανθρώπων που δέθηκες μαζί τους. Ακόμη πιο δύσκολη όταν για χρόνια ταυτίζεσαι μαζί τους, μοιράζεσαι χρόνο, ώρες και στιγμές, μοιράζεσαι ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου, τις σκέψεις σου, την καθημερινότητα, τα μικρά και τα μεγάλα…
Τόσο δύσκολη αυτή η αποδοχή της πραγματικότητας που ακόμη και μετά από ένα χρόνο περίπου, επιμένεις να περιμένεις…
Να περιμένεις να χτυπήσει το τηλέφωνο τη γνωστή ώρα το πρωί, επιμένεις να ακούσεις το «Σουσλόφ μου τι κάνεις;», επιμένεις να τον δεις ξαφνικά μπροστά σου, με τον πράσινο φάκελο στα χέρια, απαιτητικό για συζήτηση εκείνη τη στιγμή και με αγωνία μικρού παιδιού να ακούσει την άποψη σου για αυτά που σκέφτηκε ή για αυτά που θέλει να κάνει.
Ο Γιώργος έφυγε νωρίς. Πολύ νωρίς. Και πήρε μαζί του μια διαφορετική λογική για την πολιτική και τη ζωή, από αυτή που κυριαρχεί αυτά τα χρόνια.
Γιατί δύσκολα θα μπορέσεις να μιλήσεις για τιμιότητα και ηθική στην πολιτική και να μην σκεφτείς αυτόν.
Δύσκολα θα μπορέσεις να μιλήσεις για καθαρότητα και ειλικρίνεια στις σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα σε ανθρώπους της πολιτικής και να μην τα ταυτίσεις με αυτόν.
Δύσκολα θα μπορέσεις να μιλήσεις για ανθρωπιά, απλότητα, συντροφικότητα ρε φίλε (χωρίς εισαγωγικά) και να μην πεις το όνομά του.
Και αν σκεφτείς κάποιον ρομαντικό και μοναχικό καβαλάρη να πηγαίνει αντίθετα με όλα και με όλους, να μη νοιάζεται για το «εγώ» του παρά μόνο για τους άλλους, θα σου πω, ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο υγιές από αυτό, τίποτα πιο αληθινό και τίποτα πιο δυνατό.
Ο Γιώργος ζούσε για τις αρχές και τα πιστεύω του. Ζούσε για τους άλλους. Χαίρονταν με τη χαρά των άλλων και πονούσε με τη στεναχώρια τους…
Γίνονταν «χαλί να τον πατήσεις», έβαζε σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό του, προκειμένου να βοηθήσει, αλλά δεν άντεχε την υποκρισία και την αχαριστία. Εκεί τραβούσε οριστική διαγραφή ακόμη και αν κάτι τέτοιο τον έκανε να πονέσει πολύ περισσότερο από τον άλλο.
Δεν μπορούσε να χωνέψει το πώς αυτός που βοήθησε και εμπιστεύτηκε, τον πλήρωσε με αχαριστία. Δεν το ήξερε αυτό το «παιχνίδι», δεν το έκανε ποτέ του…
Όταν λίγο πριν το μεσημέρι της 31ης Μαΐου πέρυσι, πριν ένα χρόνο περίπου, άκουσα από τη Σοφία το «Ναι είναι αλήθεια Βασίλη. Έφυγε ο Γιώργος», το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω ήταν ένα «γιατί;»…
Αυτό που δεν έχει απάντηση. Αυτό για το οποίο δεν περιμένεις απάντηση. Το «γιατί» της πίκρας, της αμηχανίας, των ερωτηματικών που γίνεται γρήγορα οργή και πόνος για την απώλεια, φόβος για το κενό στην καρδιά σου, ανησυχία για τους δικούς του ανθρώπους.
Είχαμε μιλήσει μόλις την προηγουμένη το πρωί. «Σουσλόφ, σκέφτηκα και έχεις δίκιο για την εκδήλωση. Να την αφήσουμε για αργότερα γιατί και εγώ δε νοιώθω και τόσο καλά. Θα τα πούμε αύριο…». Ήθελε να οργανώσει μια εκδήλωση με αφορμή την επέτειο του θανάτου του Α. Παπανδρέου, με στόχο να αναγκάσει όλες τις «φυλές» του ΠΑΣΟΚ, να βρεθούνε μαζί και να τους ζητήσει συστράτευση και ενότητα για να ξαναφτιαχτεί η παράταξη… Είχα διαφωνήσει, όχι για το περιεχόμενο αλλά για τη χρονική επιλογή, ξέροντας ότι η κατάσταση της υγείας του δεν ήταν η καλύτερη.
Δεν τα είπαμε την επομένη… Δεν τα είπαμε ποτέ ξανά.
Έχουμε όμως πει τόσα αυτά τα χρόνια, που φτάνουν για μια ζωή…
Και νοιώθω τυχερός που μου εκμυστηρεύτηκε τόσα και άτυχος που πρέπει να τα κρατήσω μυστικά, τηρώντας την υπόσχεση μου.
Ένα χρόνο μετά… όχι δεν το έχω αποδεχτεί.
Όπως φαντάζομαι δεν το έχουν αποδεχτεί και οι συνοδοιπόροι του στην «Αριστερή Πρωτοβουλία», οι φίλοι του στο Tivoli που θα τον περιμένουν ακόμη για τον πρωινό καφέ, οι φίλοι του στην Ερατεινή που δεν θα τον δούνε από τα ξημερώματα με τη σακούλα με τα κουλούρια που συνοδεύανε τη συζήτηση, όλοι όσοι θα περιμένουν ακόμη να χτυπήσει το τηλέφωνο για να ακούσουν το «αδελφούλη μου…», οι φίλοι του στην πολιτική (γνωστοί ή λιγότερο γνωστοί), η οικογένεια του…
Δε νοιώθω μόνος μου σε αυτό το περίεργο παιχνίδι της καρδιάς και της λογικής.
Νοιώθω σίγουρα τυχερός που τον έζησα αυτά τα χρόνια. Που με εμπιστεύτηκε.
Που με τίμησε όταν κάλεσε και εμένα εκείνη τη βροχερή Κυριακή στην Ερατεινή, για να μας ανακοινώσει την περιπέτεια της υγείας του και να συζητήσουμε το τι θα κάνουμε.
Γιώργο έφυγες νωρίς. Πολύ νωρίς. Και άφησες ένα τεράστιο κενό στη μικρή γωνιά της πολιτικής ζωής που στέκονται όσοι πιστεύουν στην αλήθεια και την ειλικρίνεια. Στην καθαρότητα και στην συνεχή προσπάθεια να μένουν σταθεροί σε αυτά που πιστεύουν.
Αργά ή γρήγορα θα ξαναβρεθούμε, στους μπαξέδες σύντροφε μου!
Ροή Ειδήσεων
18/03/2024 | 22:30
Μάκης Δελαπόρτας: Η αποκάλυψη για το πανάκριβο άρωμα της Αλίκης Βουγιουκλάκη – «Αυτό φορούσε μέχρι το τέλος»
18/03/2024 | 22:05
MasterChef: Επέστρεψε στο παιχνίδι και άφησε τους πάντες με το στόμα ανοιχτό – «Έχω παγώσει αυτή τη στιγμή»
18/03/2024 | 20:56
Παραλήρημα Ερντογάν για Κύπρο: Εάν είχαμε πιέσει περισσότερο το 1974 θα την είχαμε πάρει ολόκληρη
18/03/2024 | 19:51
ΝΒΑ: Η τεχνητή νοημοσύνη επέλεξε την κορυφαία πεντάδα όλων των εποχών – Τζόρνταν ή ΛεΜπρόν ο κορυφαίος;
18/03/2024 | 19:37
Πόλεμος στο Ισραήλ: Τηλεφωνική συνομιλία Μπάιντεν – Νετανιάχου, η πρώτη εδώ και έναν μήνα
18/03/2024 | 19:16
«Καταπέλτης» η Μαρία Καρυστιανού στο Ευρωκοινοβούλιο: «Η κυβέρνηση προσβάλει την μνήμη των θυμάτων στα Τέμπη»
18/03/2024 | 08:56
Άνδρη Θεοδότου: «Στην οικογένεια δεν μιλάμε για αυτό, σαν να προσπαθούν να ξεχάσουν όσα έζησαν»
18/03/2024 | 07:50
Πάτρα: Με μία εντυπωσιακή τελετή λήξης ολοκληρώθηκαν οι εκδηλώσεις του φετινού καρναβαλιού
18/03/2024 | 12:06
Δ.Χρυσοχοϊδης: Συγκινήθηκε όταν μίλησε για τον Βασίλη Καρρά – «Μου είπε ότι μόλις συνέλθει θα ερχόταν στο μαγαζί να με δει, αλλά δεν πρόλαβε»
18/03/2024 | 09:05