OPINION
Η εβδομάδα κλείνει με τρεις ειδήσεις:
α) Την ανακοίνωση για διανομή εφάπαξ μερίσματος 400 ευρώ σε ανέργους 18–24 ετών που δεν λαμβάνουν επίδομα ανεργίας από τον ΟΑΕΔ,
β) την διανομή του κοινωνικού μερίσματος σε πάνω από 1 εκ δικαιούχους που φτάνει έως τα 350 ευρώ,
γ) τις εξαμηνιαίες τάσεις της MRB, που κεφαλαιοποιεί ή εξηγεί τα δύο προηγούμενα: Ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται γύρω στο 25%, ενώ το Κίνημα Αλλαγής γύρω στο 10 και κάτι τοις εκατό.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μαρίνος στο medium.com
Τα υπό α), β) και γ) στοιχεία δεικνύουν για την ώρα το εξής: Ο ΣΥΡΙΖΑ αντέχει, πράγμα που σημαίνει ότι η βασική μετά το 2015 υπόθεση τόσο της κεντροαριστεράς και εν γένει του πολιτικού συστήματος δεν επιβεβαιώνεται.
Και ποια ήταν αυτή;
Ότι η εφαρμογή του μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ, ως προϊόντος της “κωλοτούμπας” του καλοκαιριού του 2015 θα οδηγήσει σε σταδιακή αποσάρθρωση του κυβερνώντος κόμματος, με τον ενδιάμεσο χώρο να επωφελείται, ειδικά από τη στιγμή που εκείνος καταφέρει να “στηθεί” μέσω της επανένωσης.
Ένα μήνα μετά τις κάλπες επανίδρυσης της 19ης Νοεμβρίου, συμβαίνουν τα εξής:
Από τη μια το “Κίνημα Αλλαγής” ενισχύεται, φτάνοντας το από κοινού εκλογικό ποσοστό των ΔΗΣΥ και Ποταμιού του Σεπτεμβρίου του 2015.
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να πιέζεται δημοσκοπικά, εντέλει αντέχει, αυξάνοντας τα ποσοστά του, παρά την υπόθεση με τον μεσάζοντα και τη Σαουδική Αραβία, την επίσκεψη Ερντογάν και την καθημερινή πιστή εφαρμογή του μνημονίου.
Εκεί που οι περισσότεροι πίστευαν στην προσωρινότητα του “φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ”, τελικά φαίνεται να αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά, καθιστάμενος πλέον κομμάτι μιας κανονικότητας. Δεν επιβιώνει από την πρόκληση κρίσεων, όπως έλεγε πάλαι ποτέ ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Αν συγκρίνει κανείς τη σκοπιμότητα ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015 και την σκοπιμότητα παραμονής του σ’ αυτήν από τον Σεπτέμβρη του 2015 και έπειτα, καταλαβαίνει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει:
Τον Ιανουάριο του 2015 ο ελληνικός λαός ψήφισε για να απαλλαγεί από τα μνημόνια, εντολή που έφτασε μέχρι και τον Ιούλιο του 2015.
Τον Σεπτέμβρη του 2015 ο ελληνικός λαός ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για να εφαρμόσει το μνημόνιο που ο ίδιος έφερε, στη θέση του “φαύλου παλαιού πολιτικού συστήματος”.
Τον Σεπτέμβρη του 2019 ή νωρίτερα η κρατούσα λογική υπαγορεύει ότι δεν υπάρχει βάσιμος λόγος να ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ, αφού το εκκρεμές θα επιστρέψει πίσω στη θέση του.
Η “επιστροφή στην κανονικότητα” επιτάσσει την επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στα προ κρίσης επίπεδα, διαδεχόμενος από ένα μοντέρνο κόμμα της κεντροαριστεράς, που θα ανταγωνιστεί και πάλι την κεντροδεξιά.
Όμως, όπως “η επιστροφή στην κανονικότητα” στα επίπεδα προ κρίσης που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε από την μνημονιακή πραγματικότητα, άλλο τόσο δείχνει να μη επιβεβαιώνεται ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα επιστρέψει στον προ μνημονίων κομματικό ανταγωνισμό. Κι αυτό γιατί ούτε επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι τρίτο κόμμα, ούτε επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα λάβει πιθανότατα ποσοστά κάτω του καταστατικού 20%.
Βεβαίως, ουδείς μπορεί να προβλέψει το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών, ούτε το τι μπορεί να μεσολαβήσει έως τότε.
Πάντοτε πρέπει να δίνουμε χώρο στο απρόβλεπτο.
Εντούτοις, ίσως για πρώτη φορά και με αφορμή το ιδρυτικό Συνέδριο του “Κινήματος Αλλαγής”, πρέπει ο προοδευτικός χώρος να προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο μη κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ και διαχείρισης της νέας πραγματικότητας.
Η “στρατηγική του επαναπατρισμού” ενέχει στοιχεία βασιμότητας, αλλά δείχνει μάλλον να μην αρκεί κι αν συμβεί θα είναι προσωρινή. Επίσης ο προοδευτικός χώρος δεν έχει ακόμη βρει με σαφήνεια τον πολιτικό αντίπαλο πάνω στον οποίο θα προσαρμόσει τη στρατηγική του.
Είναι η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ;
Αν είναι η ΝΔ, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να το κάνει καλύτερα, γιατί απ’ αυτή τη σύγκρουση ανδρώθηκε και επίσης έχει και Μέσα Ενημέρωσης και την εξουσία να το κάνει.
Αν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ αποδεδειγμένα δεν μπορεί να το κάνει, αφού πολλές φορές αναδεικνύονται τα συντηρητικά ανακλαστικά της, με αποτέλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται δια της τεθλασμένης υπερασπιστής του προοδευτισμού.
Ο διμέτωπος τόσο έναντι της ΝΔ, όσο και έναντι του ΣΥΡΙΖΑ είναι ηθικά η πλέον προφανής επιλογή: Εξαιτίας της “σκυταλοδρομίας του αντιμνημονίου” πλήρωσε η χώρα τέσσερις εκλογές και δύο μνημόνια.
Αλλά στην μεταμνημονιακή εποχή, όποτε κι αν αυτή έρθει, το αφήγημα αυτό θα ξεθωριάζει ολοένα και περισσότερο λόγω και της απομάκρυνσης από τα γεγονότα που καθόρισαν τη δεκαετία των μνημονίων.
Σε κάθε περίπτωση όμως η αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εύκολη κι αυτό γιατί οι εκλογές του νέου φορέα δεν ανέδειξαν την μεγάλη είδηση.
Επιπλέον, η αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ γίνεται με κριτήριο “ιδεολογικής ορθοδοξίας”, ότι δεν είναι η πραγματική αριστερά, ότι δεν αντιπροσωπεύει την πραγματική πρόοδο, ότι είναι κάτι fake σε σχέση με το γνήσιο που πρεσβεύει ο προοδευτικός χώρος. Ωστόσο στην εξίσωση έχει να προστεθεί ο ανίκητος χρόνος: Η ιστορική αναφορά των νέων ανθρώπων αρχίζει και γίνεται ο Τσίπρας, όχι με την έννοια της συμπόρευσης, αλλά της πρώτης συνειδητοποίησης στα πολιτικά πράγματα.
Καλό το “Παλιό ΠΑΣΟΚ το Ορθόδοξο”, αλλά η απόσταση με τα χρόνια του Ανδρέα, του Σημίτη ή ακόμη και του Γιώργου Παπανδρέου φαντάζει πλέον αγεφύρωτη. Είναι άλλο να ζεις ενεργά μια πολιτική περίοδο κι άλλο να την ακούς από τις αφηγήσεις. Δεν μπορείς να πολωθείς πραγματικά, δεν μπορείς να χαράξεις διαχωριστικές γραμμές, δεν μπορείς εύκολα να ταυτιστείς με πολιτικούς πρωταγωνιστές και διλήμματα μιας άλλης εποχής.
Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ιστορική ανορθογραφία και ότι είναι αεροπειρατής της ιστορίας είναι γνωστό, αλλά δεν μπορεί να φέρει ψήφους. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καταπάτησε κάθε έννοια αλήθειας και υπόσχεσης είναι κάτι πλέον εμπεδωμένο, αλλά αυτό έχει να το λέει η ΝΔ που αναπολεί τις μέρες του Σαμαρά.
Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όμως αποκτά πλέον μόνιμα χαρακτηριστικά είναι η αφετηρία βάσει της οποίας πρέπει να ξεκινήσει η οριοθέτηση απέναντί του. Και η υπόθεση ότι η απώλεια της εξουσίας θα οδηγήσει σε διαλυτικά φαινόμενα μπορεί να φαντάζει εύλογη, ωστόσο ο “τρόπος ζωής ΣΥΡΙΖΑ” θα εξακολουθεί να υπάρχει στη δημόσια σφαίρα για καιρό ακόμη.
Γι αυτό μια καλή αφετηρία είναι το μέτρο του 50+1% στις απεργίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ποτέ αυτόφωτη μεγάλη επιρροή στα συνδικάτα, με αποτέλεσμα να μην πλήττει καίρια την κομματική του ύπαρξη αυτό το μέτρο.
Εκεί ο προοδευτικός χώρος μπορεί με σοβαρότητα και επιχειρήματα να διαφοροποιηθεί, χωρίς να προσχωρήσει σε ελιτίστικες, “φιλελέ” φωνές που βλέπουν στον συνδικαλισμό τη χρεοκοπία της χώρας και όχι στον Καραμανλή.
Εκκινώντας από εκεί, ο προοδευτικός χώρος μπορεί να εμφανιστεί ως μια δύναμη εξυγίανσης θεσμών και πρακτικών, καταθέτοντας από τα κάτω προτάσεις που μπορούν να οικοδομήσουν και πάλι συμμαχίες μέσα στην κοινωνία. Να μην αναμένει την έλευση ενός γεγονότος που θα κρίνει τα πάντα, αλλά να προκαλέσει ο ίδιος πολλά ταυτόχρονα, πετυχαίνοντας μικρά μικρά χτυπήματα που θα αποτελέσουν ένα μεγάλο.
Όποιος νομίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εύκολα ανέβηκε και εύκολα έπεσε προβαίνει σε μια στρεβλή ανάγνωση της σύγχρονης ιστορίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ προετοίμασε αρκετό πριν την εφόρμηση στην εξουσία, ενώ θα κάνει τα πάντα για να μην την αποχωριστεί, εξασφαλίζοντας συνθήκες επιστροφής.
Γι αυτό πρέπει η προοδευτική παράταξη το διάστημα που ακολουθεί να κάνει αθόρυβο αγώνα, προκαλώντας θόρυβο όμως με τις ιδέες που σιγά σιγά πρέπει να μπολιάσει την κοινωνία, με πρόσωπα που θα υπερτερούν από άποψη σοβαρότητας και φρεσκάδας έναντι του κάθε πολιτευτή του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά στην επαρχία, στους χώρους δουλειάς και τους μαζικούς χώρους.
Ειδικά αν καταφέρεις και στήσεις ένα κόμμα εμπροσθοβαρές και όχι ένα μίγμα κάδρων και smartphones, ένα κόμμα-εργαστήρι που θα επιτρέπει τον δημοκρατικό πειραματισμό, χωρίς διαπάλη εκατέρωθεν βεβαιοτήτων, κάτι καλό μπορεί να προκύψει.
Το Ιδρυτικό Συνέδριο συνεπώς δεν είναι τα πάντα, αλλά είναι το πρώτο βήμα για να γυρίσει ο τροχός της ιστορίας, με τη συνειδητοποίηση πάντα ότι το “εδώ και τώρα” και το “ερχόμαστε” είναι ωραίο να κουβεντιάζεται στις παρέες και μόνον. Χρόνος υπάρχει και τα διλήμματα διακυβέρνησης μπορούν να περιμένουν…
Ροή Ειδήσεων
29/03/2024 | 15:04
Στον Άρειο Πάγο τη Δευτέρα ο Ανδρουλάκης για τις συνομιλίες το βράδυ της τραγωδίας των Τεμπών
29/03/2024 | 14:36
Ικανοποιημένος και ανακουφισμένος ο Μάνος Δασκαλάκης μετά τα ισόβια της Πισπιρίγκου – «Δικαίωση της μνήμης της Τζωρτζίνας»
29/03/2024 | 14:27
Αλέξης Γεωργούλης: Η πρώτη συνέντευξη μετά τις καταγγελίες – Τι αποκαλύπτει στη Δανάη Μπάρκα
29/03/2024 | 14:00
Ο Δημήτρης Κόκοτας υπεβλήθη σε αξονική εγκεφάλου: Σε λίγη ώρα θα προσπαθήσουν να τον “ξυπνήσουν” οι γιατροί
29/03/2024 | 13:51
Ρούλα Πισπιρίγκου: Η πρώτη αντίδρασή της μετά την εκφώνηση της απόφασης – «Έχω ήδη ασκήσει έφεση»
29/03/2024 | 13:30
Σταμάτης Μαλέλης: Το χειρότερο που υπάρχει και μπορεί να ρίξει τους ανθρώπους στην κατάθλιψη είναι η ματαιοδοξία
29/03/2024 | 13:14
«Χαμός» με Πέτρο Τατσόπουλο-Ανδρέα Καραγιάννη στην Καινούργιου: «Με διακόπτει, σκ@σε» – «Βρίζεις την αγία φλόγα της Παναγίας. Είναι ντροπή»
29/03/2024 | 13:05
Κούγιας για Πισπιρίγκου: Πρόκειται για μεγάλη δικαστική πλάνη – Γιατί δεν ζητήσαμε ελαφρυντικά
29/03/2024 | 12:26
Ομόφωνα ισόβια η Ρούλα Πισπιρίγκου που κρίθηκε ομόφωνα ένοχη για την ανθρωποκτονία της Τζωρτζίνας
29/03/2024 | 12:23
Ελένη Μενεγάκη: Γενέθλια για την κόρη της, Μαρίνα Παντζοπούλου – Η τρυφερή φωτογραφία τους
28/03/2024 | 08:25
Μαριάνθη Κάσδαγλη: «Μετά το Survivor έπεσα θύμα χάκερ και έχασα όλα μου τα χρήματα»
28/03/2024 | 09:27
Διονύσης Ατζαράκης για Χαρούλα Αλεξίου: «Η χιουμοριστική μας συνεργασία ήταν ιδέα του γιου της»
28/03/2024 | 12:37
Το «αντίο» του Παύλου Γερουλάνου στον Μιχάλη Χαραλαμπίδη: «Βαθιά δημοκράτης, ουσιαστικός σοσιαλιστής, ο Ανδρέας τον άκουγε, το κίνημα τον σεβόταν»
28/03/2024 | 11:30