Αθήνα

 

16 oC

αίθριος καιρός

Hottest

Ενημέρωση σε... fast-forward!

kokkalis 280324
Τα λόγια αγάπης του Πέτρου Κόκκαλη για τη Δήμητρα Ματσούκα

OPINION

«Λουλούδι φωτιάς βγαίνει στους τάφους»

Η εναλλακτική πρόταση εξουσίας που επέσειε η αριστερά επί δεκαετίες και συγκινούσε το αντεξουσιαστικό κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας, ιδίως τη νεολαία, είναι πια ένα ψοφίμι.

Γράφει ο Παντελής Φλωρόπουλος

Η αριστερά δεν έχει τώρα οδό διαφυγής, δε μπορεί ν’ αποφύγει τον εκλογικό και τον ιστορικό διασυρμό.

Και δεν είναι ο επικείμενος εκλογικός διασυρμός που την απειλεί. Είναι ο ιδεολογικός διασυρμός, η πολιτική ήττα που θα βιώνει οριστικά πλέον μέχρι τελικής πτώσεως.

Το ξέρει όμως! Και δίνει “τα ρέστα της” για να πιάσει στασίδι στο ναό της Σοσιαλδημοκρατίας ενδεδυμένη τον ίδιο εκείνον κεντροαριστερό μανδύα που αφόριζε, τον μάζεψε όμως από τα σκουπίδια βλέποντας την κοσμοχαλασιά να πλησιάζει.

Το αντιμνημονιακό μέτωπο ήταν αρκετό να την πάει μέχρι την εξουσία, δεν είναι όμως καθόλου αρκετό να την κρατήσει εκεί. Ακόμα χειρότερα, δεν είναι αρκετό να τη διασώσει από την ξεφτίλα.

Μοναδικό σωσίβιο του ΣΥΡΙΖΑ είναι η κεντροαριστερά.

Αλλά κι εδώ… μασάει “μασημένη τσίχλα”. Επιχειρεί να κλέψει από το ΠΑΣΟΚ το 2017, ό,τι έκλεψε το ΠΑΣΟΚ από αυτήν το 1981.

Γιατί αυτή είναι όλη κι όλη η (εντός εισαγωγικών) “κεντροαριστερά”: Είναι αυτοί που έφυγαν από την παραδοσιακή αριστερά το 1981 για να πάνε στο ΠΑΣΟΚ, οι ίδιοι που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ το 2012 για να πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι ίδιοι και οι κλώνοι τους.

Και το έκαμαν το 2012, όχι το 2010… Όταν είδαν προς τα πού έγερνε η πλάστιγγα. Όχι όταν ήρθαν τα μνημόνια.

Ας αφήσουμε για μια φορά έστω τις συνήθεις κολακείες των αρθρογράφων που, ως άλλοι πολιτικοί, επιδαψιλεύουν σοφιστικούς επαίνους για τις εκλογικές κοινότητες και να πούμε ευθέως, καθαρά (το τίμημα πληρώθηκε ήδη) ότι:

Αν αναλύσει κανείς διαχρονικά την “κίνηση” των εκλογικών κοινοτήτων, θα διαγνώσει ατόφιο τον καιροσκοπισμό της λεγόμενης “κεντροαριστεράς” που πηδάει από δω κι από κει, ανάλογα με το πού φυσάει ο άνεμος!

Μπορεί να είναι εκλογικοί νομάδες, έχουν όμως σταθερά χαρακτηριστικά, σε επίπεδο φυλής, βασικό χαρακτηριστικό της οποίας είναι ένα μόνιμο πνεύμα αντιλογίας. Χρήσιμο καθ’ όλα, γιατί έτσι τυλίγουν το ντορό. Μαίτρ του είδους ο Κουρουμπλής.

Η κεντροαριστερά είναι μια πονηρή αλεπού: Για την υψηλοφροσύνη της πείθει ακόμα και τα κοτόπουλα.

Τώρα όμως δεν το κάνει για να επανέλθει στην εξουσία, ξέρει ότι αυτό είναι μάταιο πλέον. Πάει. Ο κύκλος έκλεισε. Ήρθε με καθυστέρηση 28 ετών το 1989. Κι από τότε το κάνει για διάφορους κατά καιρούς λόγους. Αυτή τη φορά το κάνει για να διασωθεί ως εκλογική δύναμη, είναι το όριό της.

Αν το πετύχει, θα γίνει (μόνιμα ελπίζει) μέτοχος της εξουσίας. “Η εξουσία είναι το καλύτερο όπλο μας” είχε πει ο Κατρούγκαλος.

Γι’ αυτό ψήφισε τον εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής: Να της επιτρέπει να γεύεται από την πίτα, όταν δεν θα μπορεί να κυβερνήσει ως πλειοψηφία.

Έλα όμως που – με τα φληναφήματά του – ο ΣΥΡΙΖΑ δε μόλυνε μόνο την κεντροαριστερά στα δεξιά του, αυτήν που τώρα διεκδικεί ως δική του, μόλυνε και τις “λοιπές αριστερές δυνάμεις” στ’ αριστερά του, αυτές που εξέθεσε ανεπανόρθωτα.

Πλέον, η αριστερά της διαμαρτυρίας, των κινημάτων και των οραμάτων, δεν υπάρχει πια. “Πνίγηκε σε μια κουταλιά νερό”, όταν κλήθηκε από την Ιστορία ν’ αναλάβει τα ηνία.

Λοιπόν, αυτή η μολυσματική συνθήκη διαβρώνει αναπόφευκτα και την κεντροαριστερή ταυτότητα που θέλει το ΠΑΣΟΚ για τον εαυτό του, κατοχυρωμένη από τα χρόνια που λεηλατούσε την αριστερά. Δεν έχει καμιά σημασία που το κάνει για χάρη της ΔΗΣΥ. Είναι ένας απλός αυτοματισμός…

Το κεντροαριστερό αφήγημα διεκδικείται από δύο πια ηττημένους πρωταγωνιστές. Αλλά τόσο το ΠΑΣΟΚ – ΔΗΣΥ, όσο κι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στο καναβάτσο. Τα δεκανίκια δεν σώζουν τον ανάπηρο, άμα τρακάρει με τρένο. Κανένα κόμμα ποτέ δεν συνήλθε από την πολιτική ήττα ίδια μ’ εκείνη που έπαθε το ΠΑΣΟΚ το 2012 και το 2015, ούτε μετά από την πολιτική ήττα που θα πάθει ο ΣΥΡΙΖΑ το 2017 ή το 2018.

Διεκδικώντας το κεντροαριστερό σωσίβιο, είναι σα να διεκδικούν μία σανίδα σωτήρας δύο ναυαγοί στη μέση του πελάγους. Η κεντροαριστερά για την οποία ερίζουν, δεν είναι παρά ένα “σβησμένο κάρβουνο”, χωρίς μυαλό, χωρίς νου, χωρίς έρμα, χωρίς ιδές, χωρίς ψυχή, χωρίς συνείδηση.

Τι παράταξη να φτιάξεις μ’ αυτό το υλικό;

Και όσο θα ερίζουν για την ίδια ετικέτα οι δύο μαραγκιασμένοι σχηματισμοί, τι άλλο νομίζετε ότι θα γίνει, από το να γεμίζει με σαμπάνια η κούπα του Μητσοτάκη;

Παλιές καραβάνες της πολιτικής που είναι ακόμα στην πιάτσα, δε βλέπουν ότι η δημιουργία παράταξης (απέναντι σε μια Νέα Δημοκρατία που ανεμπόδιστα λεηλατεί το “Κέντρο”) είναι ανέφικτη. Είναι σα να λες ότι μπορούσε η Νέα Δημοκρατία να νικήσει το ΠΑΣΟΚ, τότε που αυτό λεηλατούσε την αριστερά, τα χρόνια του ’80 και του ’90.

Όσο κρατάει τα ηνία η κεντροδεξιά Μητσοτακική ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, το αιώνιο “Λαλιωτικό” μέτωπο εναντίον της δεξιάς δεν θα πείθει το εκλογικό σώμα ούτε στο νυχάκι του.

Το ευρύ πολιτικό μέτωπο απένανι στην δεξιά θα βρει έδαφος, μόνο αν ή όταν η Νέα Δημοκρατία χάσει το κεντροδεξιό της πρόσημο. Και, προς το παρόν τουλάχιστο, δεν θα το χάσει.

Η ετικέτα του νεοφιλελεύθερου που νυχθημερόν αποδίδουν στον αρχηγό της μέσω των social media, εντάσσεται στην γνωστή εξυπνάδα της ποικιλώνυμης αριστεράς να δημιουργεί διαχωριστικές γραμμές, “εγώ από δω, εσύ από κει” ή αλλιώς “όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας”, να διογκώνει τεχνητά το αντίπαλο δέος κι έτσι να πολώνει εγείροντας το γνωστό ιδεολογικό φράγμα. Είναι μόνιμη συνταγή επιβίωσης της αριστεράς. Είναι ο τρόπος της να εκλαϊκεύει τα δόγματα, να κάνει εύληπτα έτσι τα σχήματά της στη μάζα, ώστε μετά να την καθοδηγεί με την άνεσή της, κινώντας τα νήματα στο κουκλοθέατρο.

Για όσους έχουν γνώση των παλιών επαναστατικών εγχειριδίων, αυτά είναι γνωστά. Για τους αμύητους είναι… αδιάφορα έως ανούσια. Κι αυτό είναι ακόμα ένα όπλο στην αριστερή προπαγάνδα.

Πλέον όμως, η μέθοδος αυτή δεν είναι παρά ένα σακί με άχυρα. Και είναι απλό γιατί: Τον ρόλο του καθοδηγητή της μάζας δεν τον έχει πια “η οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης”, αλλά η Τουβούλα.

Με άλλα λόγια κι απλά: Για να στηθεί μέτωπο εναντίον της δεξιάς, πριν απ’ όλα, πρέπει να είναι γνήσια δεξιά η Νέα Δημοκρατία. Και δεν είναι.

Όσο και να χρησιμοποιούν τον “Κούλη” για να τεκμηριώσουν (απαξιωτικά, ως συνήθως) τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που τάχα έρχεται, δεν πείθουν.

Τώρα ο υποψιασμένος Ρωμιός δε λέει “γιατί, οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι;”… Πάει αυτό! Λέει το άλλο ήδη: “Λες και θα είναι διαφορετική από τούτη”… Η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα ντε!

Οπότε: Για ν’ ανθίσει νέα λαϊκή παράταξη απέναντι στη επελαύνουσα εκλογικά Νέα Δημοκρατία, πρέπει να γίνει πρώτα ένας σεισμός 9 Ρίχτερ στο κόμμα του Κυριάκου, να φύγει αυτός, να έρθει άλλος κι αυτός “ο άλλος” να είναι γνήσια δεξιός, αυτό που λέμε καραδεξιός, εθνικόφρων ρε μάτια μου, να κινείται στο κλίμα του Μπαλτάκου, του Φαήλου, του Καραντζαφέρη, του Γεωργιάδη, να μην πω του Μιχαλολιάκου.

Αυτά δε γίνονται όμως! Δε γίνονται πια! Διότι: Για να φύγει ο Κυριάκος, πρέπει πρώτα να κυβερνήσει. Κι άμα κυβερνήσει, θα φτιάξει κι αυτός το “σύστημά” του.

Μετά… ο επόμενος… ίσως…

Αλλά… όσο θα φτιάχνει το “σύστημά” του ο Κυριάκος, τόσο θα βολοδέρνει “ο δικός μας” ευρύς χώρος ανάμεσα στην υποτιθέμενη δεξιά και την υποτιθέμενη αριστερά. Κάθε τι όμως που θα λέει και θα κάνει “ο χώρος”, θα είναι αναποφεύκτως θολό.

Η ΔΗΣΥ ας πούμε! Δεν έχει λαϊκό έρεισμα. Και, αν βρει, θα πλαγιοκοπείται συνεχώς από τ’ απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ. Η εκλογική επιστροφή τους στο ΠΑΣΟΚ δεν περιορίζεται μόνο στην κάλπη που, αν δεν οδηγεί στην εξουσία, ορίζει την θέση του κόμματος στο κοινοβούλιο. Επεκτείνεται και στον μηχανισμό της Διοίκησης. Παράγει κουλτούρα. Πολιτική στάση, πολιτικό λόγο. Σοβαρό ή ασόβαρο είναι το ζήτημα… Αλλά κι αυτό να μη συμβεί, που θα συμβεί, είναι στο πετσί τους εκεί στην “κεντροαριστερά” να τρώγονται μια ζωή. Η μόνη περίπτωση να μην τρώγονται μεταξύ τους, είναι… να τρώνε όλοι μαζί από τον κρατικό κορβανά!

Αλλά μπορείς να φας μονάχα όταν είσαι στην εξουσία ή να νέμεσαι ένα τμήμα της, όπως τώρα οι ΑΝΕΛ, παλιότερα άλλοι.

Περιττό να τονιστεί ότι η φαγωμάρα είναι θεμελιακό γνώρισμα της αριστεράς. Και της κεντροαριστεράς φυσικά.

Τι μένει;

Απλά, πρακτικά: Μένει ν’ αφήσουμε ήσυχη τη Νέα Δημοκρατία να σαρώσει.

Δεν θα ησυχάσουμε βεβαίως αν υποχρεωθεί να κάνει συμμαχική κυβέρνηση.Όχι.

Αν θέλουμε την υγειά μας, πρέπει να πάρει αυτοδυναμία. Να κυβερνήσει ακλόνητη για μια τετραετία. Να μας καταπιέσει όσο μπορεί, αδερφέ!

Γιατί στην διάρκεια της τετραετίας αυτής μπορεί να γεννηθεί και ν’ ανθίσει “η δική μας” Νέα Παράταξη που θα σταθεί απέναντι στην κυβερνητική πια Νέα Δημοκρατία. Θα διεκδικήσει αρχικά τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αργότερα την ίδια την εξουσία. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει.

Χωρίς πόλους η γη θα είχε σταματήσει να γυρίζει. Και θα είχε χαθεί κάθε ίχνος ζωής πάνω σ’ αυτήν. Είναι “η θεωρία του ποδηλάτου”: Ισορροπεί, όσο ποδηλατείς.

Κι εμείς; Τι θέλουμε εμείς;

Θέλουμε ένα κόμμα της λογικής. Του λόγου και της λογικής. Ο ορθολογισμός του οποίου θ’ αφήνει ξεκούδουνα δεξιά του την αληθινή δεξιά και αριστερά του την αληθινή αριστερά.

Όμως ένα τέτοιο κόμμα δεν χωράει κάτω από την ταμπέλα της κεντροαριστεράς, ούτε βέβαια της κεντροδεξιάς. Με άλλα λόγια, δεν χωράει κάτω από την ομπρέλα ούτε του νέου ΣΥΡΙΖΑ, ούτε του νέου ΠΑΣΟΚ (βλέπει ΔΗΣΥ) ούτε φυσικά της Νέας Δημοκρατίας.

Το πολιτικό οικοδόμημα της χώρας συνεχίζει να είναι στραβό. Από το 1974 και εντεύθεν, κανένα κόμμα δεν είναι original. Όλα ανήκουν στην κατηγορία του “κάτι σαν…”.

Και αν δεν κυβερνήσει “χορταστικά” η Νέα Δημοκρατία, οι όροι εκκαθάρισης του πολιτικού τοπίου δεν θα γίνουν ποτέ.Με το ΣΥΡΙΖΑ “στα πράγματα” το θολό τοπίο θα γίνεται ολοένα και πιο θολό.

Θα σερνόμαστε για τις επόμενες δεκαετίες και φυσικά δεν θα μπορούμε ν’ αντισταθούμε σε καμία άλωση από τις πολλές που συμβαίνουν μήνα παρά μήνα.

Το χρονοδιάγραμμα που περιγράφηκε παραπάνω, αφορά με άλλα λόγια την διαδικασία πολιτικής κάθαρσης. Πες: Μια αποτοξίνωση από τις συλλογικές αγκυλώσεις.

Σ’ αυτή την διαδικασία μόνο η Νέα Δημοκρατία κάνει καλά την δουλειά της, κι αυτό, επειδή… δεν κάνει τίποτα! Αφήνει τα πράγματα να ρέουν στη νομοτελειακή τους εκδοχή. Από εξυπνάδα ή από ανικανότητα, δεν έχει σημασία.

Η ΔΗΣΥ που κάνει πολλά, τα κάνει μαντάρα.

Το μόνο που μπορεί να πετύχει η ΔΗΣΥ, είναι να γίνει ΔΥΣΗ.

Αλλά, πλέον, δεν είναι καθόλου πρακτικό να θέτουμε ζήτημα διάλυσης ή μετεξέλιξης του ενός ή του άλλου κόμματος που αντέχει εκλογικά και στέκεται ακόμα στα πόδια του. Φτάνει που όλα τούτα τα κουρασμένα σχήματα θα τα εμέσει η Ιστορία ή θα τ’ αφήσει απολιθώματα στο Μουσείο της Πολιτικής να κάνουν παρέα στο μοναχικό ΚΚΕ.

Το ζητούμενο της χώρας, αυτό που χρειάζεται η νέα γενιά για να συγκινηθεί, είναι άλλο: Είναι η ίδρυση “της δικής μας” παράταξης που θα κινηθεί αριστερά της γυμνής δεξιάς και δεξιά της γυμνής αριστεράς, μέσα σ’ αυτό το ευρύχωρο πολιτικό τοπίο, όπου ανήκει – γνήσια να πούμε – η συντριπτική πλειοψηφία του λαού.

Αλλ’ αυτό, καθώς είπαμε ήδη, προϋποθέτει στροφή της Νέας Δημοκρατίας δεξιά. Είναι ένας κοινωνιολογικός όρος. Που δεν θα γίνει, τουλάχιστον σύντομα.

Βεβαίως αυτό μπορείς να το εκλάβεις και ως αιχμαλωσία…

Θεωρητικά θα συμβεί από μόνο του, παρά τις προσπάθειες των υποψιασμένων κεντρογενών της Νέας Δημοκρατίας να μη συμβεί.

Αλλά μέχρι να συμβεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα είμαστε από τα πράγματα υποχρεωμένοι να δεχόμαστε κραταιή τη Νέα Δημοκρατία, όχι στο πλαίσιο ενός νέου δικομματισμού που ονειρεύονται πολλοί, αλλά στο πλαίσιο ενός πρωτόγνωρου μονοκομματισμού, όπου θα ηγεμονεύει το νόθο κεντροδεξιό της πρόσωπο.

Σίγουρο αυτό, σίγουρο και το άλλο:

Η κεντρώα (και, οραματικά, η υπό ίδρυσιν) παράταξη δεν μπορεί να ιδρυθεί στη βάση διαπραγματεύσεων ή συμφωνιών που έκαμαν οι ηγεσίες μερικών κομματιδίων.

Ακόμα και αν προκριθεί η εκλογή αρχηγού από τη λαϊκή βάση, όπως επιχειρεί η ΔΗΣΥ, δεν θ’ απέχει πολύ από το όριο της πολιτικής εξαπάτησης, θα είναι μία ακόμη επίφαση Δημοκρατίας, ένα προπέτασμα.

Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ενεργοποιήσει κοινότητες πολιτών για να τις ενσωματώσει στο ρεύμα της.

Τ’ αρχηγικά κόμματα μπορούν να στέκονται όρθια, δε μπορούν όμως να συγκινούν τα πλήθη. Το έκαναν κάποτε, όχι γιατί είχαν χαρισματικούς ηγέτες, αλλά γιατί ο λαός χρειαζόταν χαρισματικούς ηγέτες και τους κατασκεύαζε. Αυτή η έξις νάρκωνε το λαό. Αναζητούσε το όπιο του, άλλοτε στο θρησκευτικό και άλλοτε στο πολιτικό εικονοστάσι.

Τώρα ο λαός δεν τους χρειάζεται. Τουλάχιστο εκ των προτέρων. Υποτάσσεται, όταν εμφανίζονται, αλλά δεν τους εφευρίσκει κιόλας. Γι’ αυτό και “δεν υπάρχουν” χαρισματικοί ηγέτες. Για να γίνει κάποιος “χαρισματικός”, πρέπει να πληρώσει πολλά στα ΜΜΕ. Με άλλα λόγια, “να το φυσάει το παραδάκι”…

Δεν υπάρχουν χαρισματικοί ηγέτες γιατί δεν τους χρειαζόμαστε πλέον.

Αλλά, τότε… τι χρειαζόμαστε;

Ποιος μπορεί να συλλάβει, να εγκυμονήσει και να γεννήσει την Κεντρώα παράταξη του Λόγου και της Λογικής που λέγαμε;

Εύκολο είναι να πεις γενικώς και αορίστως: Ο λαός. Και να ξεμπερδεύεις με την χαλαρή συνείδησή σου.

Αλλά δεν είν’ έτσι.

Πρέπει “να πιάσεις τον ταύρο από τα κέρατα”, γενναία. Και να πεις: Ποιος λαός; Αυτός που περιμένει τον Σωτήρα; Δε γίνεται μ’ αυτόν. Άλλο…

Ποιο;

Ετούτο:

Να πάρει μπρος η τάξη των δημιουργών και των εμπόρων. Όχι η τάξη των αγροτών, ούτε η τάξη των εργατών, ούτε καν η τάξη των εργαζομένων, αλλά η τάξη των εμπόρων και των δημιουργών. Η διωκόμενη ως τώρα κοινωνική τάξη που μπορεί να βλέπει το επιχειρείν ως κάτι περισσότερο από οικονομία.

Στην έννοια “δημιουργοί” μπορεί να εντάξει ο καθένας ό,τι θέλει, αρκεί να είναι λογικό!

Αυτή η κοινωνική τάξη υπάρχει. Πολιτικά είναι μία υπνώττουσα δύναμη. Έχει στα σπλάχνα της εφεδρικές δυνάμεις, αδήλωτες πολιτικά, φρέσκιες όμως και πανέτοιμες για δημιουργία. Είναι οι κοινότητες τα μέλη των οποίων “έχουν ένσημα”, για να το πούμε σε αντιδιαστολή με τους άεργους που γίνονται πολιτικοί, είναι μεγάλες ομάδες θετκών ανθρώπων που χρόνια τώρα και δεκαετίες δυναστεύονται από τους ανεπάγγελτους σαλταπήδες.

Αυτές οι κοινότητες (δεν είναι σωστός ο όρος “συλλογικότητες”) είναι “οι παρέες που γράφουν ιστορία”., ως γνωστόν. Μένει όμως να συναντηθούν. Να συνδεθούν μ’ έναν ιδεολογικό ιστό.

Προηγουμένως όμως θα εμπεδωθεί μια πρακτική αλήθεια: Δεν θα φύγουν μόνοι τους οι σαλταπήδες (κόμματα και πρόσωπα μαζί) άρα πρέπει να τους βγάλει στο περιθώριο της πολιτικής η ντροπαλή αυτή θετικότητα της Ελληνικής κοινωνίας που λέμε.

Αλλά πώς θα εκφραστεί αυτή η διάσπαρτη στον χώρο ακαταμάχητη δύναμη;

Πώς να συλλάβεις την άφθονη και ανέξοδη ενέργεια του σύμπαντος, να την εγκιβωτίσεις, να την κάνεις απτή, για να καταργήσεις την ηλεκτρική ενέργεια που μας δυναστεύει;

Δεν εμφανίστηκε ακόμα ο Νίκολας Τέσλα της πολιτικής…

Άλλο να πεις:

Πώς άραγε ξεκινάει ένα ρεύμα, πώς φουντώνει ένα Κίνημα;

Παντού, πάντα, ξεκινούσε στα στέκια της νεολαίας, στα πανεπιστήμια, με όχημα την ποίηση και τη μουσική.

Αυτό είναι το κλειδί: Η ποίηση και η μουσική. Το στιχούργημα του στοχαστή που γίνεται τραγούδι και το λένε με τις κιθάρες τους οι νέοι στα στέκια.

Έτσι ξεκινάει το ποτάμι.

Όχι όπως ξεκίνησε το “Ποτάμι” του Σταύρου…

Ξεκινάει με ό,τι περιφρνονήσαμε. Θα ξεκινήσει με ό,τι απαξιώσαμε. Και νοιώθει περιθώριο τώρα. Οι αξίες είναι το νέο περιθώριο. Το νέο αντεργκράουντ.

Δεν έχω άλλο να σας πω, παρά μονάχα ένα: Όποιος μπορεί, ας γράψει. Μετά, όποιος μπορεί, ας μελοποιήσει. Και μετά, όποιος μπορεί, να τραγουδήσει. Στα στέκια, στους δρόμους, στις παραλίες, στα βουνά…

Μετά θα έρθουν όλα μόνα τους. Χωρίς καμία προσπάθεια, χωρίς κανέναν αγώνα.

Κι ο αρχηγός που θα διπλασιάσει το κινηματικό πλήθος, θα φυτρώσει δέντρο στα σπλάχνα της κοινωνικής τάξης των επιχειρηματιών και των δημιουργών που διώκεται σήμερα ταξικά, επαγγελματικά, φορολογικά, ηθικά.

Μη νομίζετε ότι αργούν αυτά…

Όταν ανάψεις ένα σπίρτο, πόσο άραγε αργούν να πάρουν τα φρύγανα φωτιά και να κάψουν τα δάση;

Ακούστε το, γραβατωμένοι και αγραβάτωτοι: Πολιτική χωρίς λογοτεχνία και μουσική ΔΕ γίνεται.

Το ξέρουμε λοιπόν: Ετούτοι εδώ που “αγωνίζονται” να βρουν λύσεις στα πολιτικά τους αδιέξοδα, δε σκαμπάζουν γρι…

Και στην λογική ερώτηση “αν μπορούν να σκεφτούν κινηματικά οι κλειδοκράτορες;” η απάντηση είναι απλή: “Όχι. Αλλ’ αυτή ακριβώς είναι η πρόκληση”. Ταυτόχρονα δε, και το διαρκές ζητούμενο των ανένταχτων πολιτών της συντριπτικής πλειοψηφίας:

“Κάντε στην άκρη να περάσει ο λαός”.

Και μη νομίσει πάλι κανείς ότι με τον όρο “λαός” νοείται το πλήθος, η μάζα. Όχι.

Νοείται η φωνή του λαού, το λαρύγγι του, νοούνται οι φωνές του λαού, τα λαρύγγια του, νοείται η συνείδησή του λαού: Οι ποιητές.

Γιατί, αν δεν το καταλάβατε, σύντροφοι, “ποιώ” σημαίνει “δημιουργώ”. Και το αντίθετο: “Δημιουργώ” σημαίνει “ποιώ”. Αυτοί που δημιουργούν, που έχουν την κάψα του επιχειρείν, τι άλλο είναι από ποιητές κατά κυριολεξίαν;

Λοιπόν, οι μύστες του επιχειρείν θα κάνουν το κόμμα των ποιητών, το κόμμα των δημιουργών, για ν’ αφήσει ξεκούδουνα είπαμε δεξιά του την δεξιά και αριστερά του την αριστερά, καρούμπαλα και οι δυο τους.

Πώς αλλιώς νομίζατε ότι έχουν τα πράγματα;

Δεν υποψιαστήκατε ακόμα ότι η δική σας ιδέα για την πολιτική είναι πια μια σταφιδιασμένη φαφούτα γριά;

Δεν ψυχανεμίζεστε ότι η ανωμαλία της χουντικής επταετίας αντικαταστήθηκε με την ανωμαλία της αρχηγικής Δημοκρατίας;

Δεν βλέπετε ότι τα αρχηγικά κόμματα ψόφησαν μαζί με τους ιδρυτές τους;

Τι παριστάνετε τώρα; Τα αιθερικά σώματα των νεκρών που, φαντάσματα του μύθου, πασχίζουν ν’ αναστήσουν από τον τάφο το υλικό σώμα του εαυτού τους;

Ακόμα και η Νέα Δημοκρατία που “κρατάει”, είναι ένας πύργος από τραπουλόχαρτα που θα σκορπίσει στο πρώτο φύσημα του αέρα. Συμβατικά δέχονταν τον Αντώνη, συμβατικά δέχονται τον Κυριάκο. Όλα συμβατικά. Δηλαδή ξενέρωτα.

Τι δεν καταλαβαίνετε μωρέ;

Ότι είναι ζήτημα ζωής και θανάτου… το πολιτικό σκηνικό να γεννηθεί σούμπιτο από την αρχή, όπως έγινε μετά την δικτατορία το 1974, αλλά με άλλους όρους;

Πώς είπατε; Ποιοι είναι οι άλλοι όροι;

Μα φυσικά οι ΜΗ αρχηγοί. Αυτό φτάνει. Φτάνει γιατί ενεργοποιεί τις βουβές δυνάμεις και, φυσικά, μια σειρά από θετικές συνέπειες.

Εσύ, φοιτητή, που διάβασες Κατερίνα Γώγου, εσύ άπελπι φοιτητή, είσαι η πρωτοπορία της νέας Ελλάδας. Δεν υπάρχει άλλος. Αν δεν το κάνεις εσύ, δεν υπάρχει άλλος να το κάνει… Κανείς.

Κι αν δεν διάβασες το Κατερινάκι, να το διαβάσεις.

Διάβασέ το, γράψε τους δικούς σου στίχους και τραγούδα τους με μια κιθάρα στο πρώτο lake party που θα πας.

Εκεί θα γεννηθεί το “κόμμα των δημιουργών” που θα σαρώσει αυτήν εδώ την αβάσταχτη μούχλα.

* «Λουλούδι φωτιάς βγαίνει στους τάφους».

Από το ποίημα του Αλέκου Παναγούλη, «Οι πρώτοι νεκροί», μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη.

 

Ροή Ειδήσεων

6167830

28/03/2024 | 23:01

Βουλή: Καταψηφίστηκε η πρόταση δυσπιστίας για τα «Τέμπη» με 159 «Όχι»

28/03/2024 | 22:46

Θοδωρής Αθερίδης: Μου αρέσει πάρα πολύ το Ζάρι της Μαρίνας Σάττι, σίγουρα θα είναι μέσα στην τριάδα

28/03/2024 | 22:42

Νέο τζακ ποτ στο Τζόκερ – Δείτε ποιοι αριθμοί κληρώθηκαν
6167625

28/03/2024 | 22:26

Σωκράτης Φάμελλος: Σχέδιο συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών με ευθύνη Μητσοτάκη, να γίνει Προανακριτική για τον Καραμανλή

28/03/2024 | 22:20

MasterChef-Απών ο Σωτήρης Κοντιζάς: «Δεν είμαστε όλοι καλά, δεν ακολούθησε τις οδηγίες»

28/03/2024 | 22:05

Νίκος Ανδρουλάκης: Εδραιωμένη η πεποίθηση στον λαό πως η κυβέρνηση λειτουργεί ως μηχανή διαφθοράς
screenshot 21

28/03/2024 | 21:57

Πυροβολισμοί στα ΚΤΕΛ Κηφισού- Ένας τραυματίας

28/03/2024 | 21:53

Survivor-Αλέξης Παππάς: Η Χρύσα απείλησε την ομάδα ότι στη μονομαχία θα περπατά

28/03/2024 | 21:47

Κυριάκος Μητσοτάκης: «Δεν ντρέπεστε να λέτε ότι μέλημά μου ήταν να αλλάξω τους διαλόγους;» – Ουδέποτε υπήρξε εντολή για συγκάλυψη, κοιτώ στα μάτια τους συγγενείς των θυμάτων
 ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ

28/03/2024 | 21:34

Κασσελάκης σε Μητσοτάκη: Επαναφέρω την πρόταση για αξιοπρεπή αποχώρηση προτού το παρακράτος καταρρεύσει πάνω σας

28/03/2024 | 21:23

ΚΚΕ για παραιτήσεις υπουργών: Αδιαμφισβήτητες οι σχέσεις της κυβέρνησης με μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα

28/03/2024 | 21:12

Δημήτρης Κόκοτας: Σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο μετά το έμφραγμα
zestos kairos

28/03/2024 | 20:57

Καιρός αύριο Παρασευή: Ανοιξιάτικος σε όλη τη χώρα με θερμοκρασίες μέχρι και 26 βαθμούς Κελσίου

28/03/2024 | 20:51

Αλέξης Χαρίτσης: Δεσμευτείτε για σύσταση Προανακριτικής – Ο Φλωρίδης οφείλει να παραιτηθεί

28/03/2024 | 20:40

ΣΥΡΙΖΑ για παραιτήσεις Παπασταύρου και Μπρατάκου: Καλή τύχη στους επόμενους…
lazaros lavasidis kentriki
Λάζαρος Λαβασίδης: Ένα πείραμα εν αναμονή
screenshot 14
Κρείττον του λαλείν το σιγάν
280699874 2173598039475106 5681344062880807178 n
Στέλλα Μπελιά: «Αριστερά με ακροδεξιά επιχειρήματα»
231204123225 01 gaza attack 120323
Σφοδροί βομβαρδισμοί του Ισραήλ, στη νότια Γάζα
Η πρώην καγκελάριος και η κρίση χρέους στην Ευρωζώνη
salteri
Νέο φορολογικό νομοσχέδιο- Ασκήσεις κοινωνικού αυτοματισμού