Οι μύθοι

Λένε πως οι λαοί δεν ζουν χωρίς τους μύθους τους. Τους γοητεύουν ,τους συνεγείρουν ,τους κάνουν δημιουργικούς ,τους οδηγούν στο μέλλον. Τους άλλους … ,όχι τον δικό μας. Για εμάς οι μύθοι είναι καθηλωτικοί, αποπροσανατολιστικοί, μας οδηγούν στο παρελθόν και στα ιστορικά  μας λάθος . Για εμάς οι μύθοι είναι κατάρα.

Γράφει ο  Δημήτρης Δερμιτζάκης

Δεν έχει υπάρξει πιο προβλέψιμος  λαός  από τον δικός μας. Λίγο να μελετήσεις την ιστορία του βγάζεις ασφαλή συμπεράσματα για το μέλλον του. Τόσο ,που μου φαίνεται ότι η Ελληνική ιστορία γράφτηκε μια και μοναδική φορά , από τον Θουκιδίδη .Έκτοτε επαναλαμβάνεται βαρετά.

Το 2004 ζήσαμε το μύθο της ισχυρής Ελλάδας. Μιας χώρας με ασθενική παραγωγή που μπορούσε να διοργανώνει ζηλευτές Ολυμπιάδες, να βγάζει τον επιούσιο από τα limit up του χρηματιστηρίου και  με ότι περίσσευε  να πετιέται στο Μιλάνο για ψώνια. Θυμάμαι και την μέρα που κατέρρευσαν όλα αυτά. Τέτοιες μέρες περίπου, 23-04-2010.Θυμάμαι και το φόντο. Ένα ακριτικό νησί ,το Καστελόριζο.

Σαν έτοιμοι από καιρό στήσαμε τον επόμενο μύθο .Το επονείδιστο χρέος, τις Γερμανικές αποζημιώσεις ,τους υδρογονάνθρακες, τους φίλους Ρώσους κλπ. Εκεί στις πλατείες, «αριστεροί» και δεξιοί  χέρι –χέρι σχεδίασαν και εκτέλεσαν το μεγάλο κόλπο. Πως θα μετατρέψουν την απόρριψη και την αγανάκτηση του κόσμου σε εξουσία. Για τις ανάγκες της «παράστασης» μοίρασαν ρόλους σε καλούς και κακούς, σε πατριώτες και νενέκους, σε διεφθαρμένους και άσπιλους. Τους πήρε πέντε χρόνια μα τα κατάφεραν. Ανθρωποι ανεπαρκείς, αγράμματοι χωρίς αίσθηση του ρόλου και των ευθυνών τους, κατέλαβαν την εξουσία.

Την συνέχεια την ξέρουμε. Πλήρη διάψευση κάθε υπόσχεσης, ακόμα φτωχότεροι, αυταρχισμός, πραξικοπήματα στην Δικαιοσύνη, νέοι διαπλεκόμενοι  κουμπουροφόροι κλπ.  Και  όλα αυτά σε ένα περιτύλιγμα αριστεροφροσύνης και πατριωτισμού. Λένε πως ο «πατριωτισμός» είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων. Μάλλον είχαν στο νου τους την τωρινή κυβέρνηση.

Ξοδεύουμε «κιμπάρικα» ισχύ και κύρος στο Μακεδονικό με τα μάτια στραμμένα στην αντιπολίτευση. Συναντήσεις, επαφές, ,ανακοινώσεις, συλλαλητήρια. Στο τέλος της «ημέρας» , η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική μας, έχει καταφέρει  να έχει κακές σχέσεις με όλους τους βόρειους γείτονες μας.

Την ίδια ώρα καλούμε τον Ερντογάν στην Αθήνα για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι  την ανεπάρκεια μας. Εχοντας πίσω του μια οικονομία πέντε φορές μεγαλύτερη από την δική μας (το 2002 είχαμε ίδια οικονομικά μεγέθη ) και αμυντικό προυπολογισμό εξαπλάσιο, του επιτρέπει να είναι όσο αναθεωρητικός θέλει. Τον καλούμε για  να συζητήσουμε την μείωση της έντασης στο Αιγαίο και αυτός βάζει θέμα Συνθηκών. Την τελευταία φορά που φανήκαμε τόσο  αφελείς ( Εβρος 1967) χάσαμε την μισή Κύπρο.

Και όταν, αμέσως μετά, οι λεκτικές απειλές και οι ανακοινώσεις γίναν εμβολισμοί και ομηρίες ,στήσαμε μια σκευωρία για να πλήξουμε τον «εσωτερικό  εχθρό». Σε μια περίοδο που η χώρα κινδυνεύει από εδαφικό ακρωτηριασμό, σε μια περίοδο που απαιτούνται συνεργασίες και συναινέσεις ,εμείς χαπακώνουμε  το πόπολο με Novartis.

Η χώρα μαραζώνει οικονομικά, δημογραφικά, κοινωνικά . Το ζητούμενο είναι αν υπάρχουν οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θα την βγάλουν από το οικονομικό τέλμα, που θα της δώσουν την αναγκαία αυτοπεποίθηση και τους πόρους, για μια πολιτική αποτροπής .Γιατί πρέπει να γίνει φανερό ότι χωρίς ισχυρή οικονομία,  χωρίς επενδύσεις στην παραγωγή και στην παιδεία  η χώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει απειλές. Δεν έχει την ισχύ ,δεν έχει τους πόρους.

Είμαι της άποψης ότι οι λαοί διαλέγουν τις ηγεσίες και τους μύθους που τους ταιριάζουν Κοντεύουν δέκα χρόνια που ζούμε μέσα στην ανοησία του τελευταίου μύθου μας.

Ξεκίνησε το 2010 ,τέτοιες μέρες, από το Καστελόριζο. Ελπίζω να μην τελειώσει εκεί