Έχω τρία αυτιά, κεραίες και τραγουδάω ρώσικα!

Ήταν οι πρώτες ώρες μετά τον εμβολιασμό μου με AstraZeneca και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά μπροστά στον καθρέφτη, ίσως και να την άκουγαν στο απέναντι διαμέρισμα.

Έφτασα ως το μπάνιο σέρνοντας τα πόδια από την αδυναμία και προσπαθώντας να ελέγξω αυτό το φρικτό κροτάλισμα των δοντιών μου που με βασάνιζε ώρες. 

Έπρεπε όμως να ελέγξω την κατάστασή μου, αφού ένιωθα περίεργα συμπτώματα. Πέρα από τους έντονους πόνους στους μυς, σαν να είχα τρέξει Σπάρταθλο, είχα έντονη φαγούρα στο κεφάλι, στη μύτη, στ’ αυτιά, έπιανα κάτι πολύ περίεργο που με οδήγησε τρεμάμενο στο μπάνιο. 

‘Σαν να έχω τρία…’, σκέφτηκα με τρόμο, δίχως να συνεχίσω τον συλλογισμό μου. Ας έδινε την απάντηση ο καθρέφτης. 

Ταράχτηκα πολύ όταν μου ήρθαν στο μυαλό οι παραινέσεις του φίλου μου του Παναγιώτη, πριν πάω για τον εμβολιασμό στο Κέντρο Υγείας Χαλανδρίου στην οδό Δημοσθένους 8. 

«Μα είσαι τρελός; Πού πας να μπλέξεις; Γιατί να πας για εμβολιασμό; Πειραματόζωο είσαι; Άσε πρώτα να δεις τους άλλους. Ακούγονται τόσα πολλά. Θες να πεθάνεις πριν την ώρα σου; Κι έπειτα, αφού θες να κάνεις το εμβόλιο βρε αδερφέ, γιατί σώνει και καλά το AstraZeneca; Πεθαίνουν άνθρωποι, παθαίνουν εμβολές, παραλύουν! Κι όσοι τη γλιτώνουν από τύχη, είναι ανάπηροι. Μην εμφανιστείς καθόλου. Κι αφού θα έχει χαθεί η σειρά σου, μετά, όταν ξανάρθει, θα κάνεις άλλο εμβόλιο. Ξέρω γω; Pfizer, στα σίγουρα»

Με βομβάρδιζαν τα λόγια του, μου τρυπούσαν τ’ αυτιά στη μαρτυρική πορεία μου προς το μπάνιο. 

Ήταν σαν να έχω φάει ξύλο –πολύ ξύλο- από Κάσιους Κλέι και Σουγκαρέϊ Ρόμπινσον ταυτόχρονα! Εμένα βρήκαν να δείρουν;

‘Μα αυτοί έχουν πεθάνει…’, κατάφερα να σκεφτώ. 

‘Τότε σε έδειραν ο Σουγκλάκος, ο Τρομάρας, ο Παπαλαζάρου κι ο Ντι Μπέστια που…’

Βομβαρδισμός! 

‘Μα κι αυτοί δεν…’

‘Μη σκέφτεσαι και προχώρα!’, με διέταξε ο εαυτός μου. 

Τα πόδια δεν προχωρούσαν, σέρνονταν. Όπως τότε, πολύ παλιά, που η μάνα μου είχε κάνει το παρκέ στο σπίτι και με έβαζε να τσουλάω πάνω σε κάτι πανάκια για να μην αφήσω σημάδι! 

Μου πήρε κάμποση ώρα να φτάσω ως το μπάνιο. Ο διάδρομος προς τα κει έμοιαζε με γολγοθά. Ο δρόμος προς την κόλαση, ξεκάθαρα!

Είχα ρίξει μια κουβέρτα στην πλάτη για να αντέξω το φοβερό κρύο που ένιωθα. Όπως τότε, παλιά, που ήμουν ναύτης, τόλμησα να πάω στην εκπαίδευση των ΟΥΚ και βρέθηκα να περπατάω γυμνός –από τη μέση και πάνω έτσι;- στου Σκαραμαγκά για να μπω με τους άλλους στη θάλασσα, μαύρη νύχτα. 

Δεν είχα κουράγιο από τους πόνους και το κρύο να τραβήξω την κουβέρτα προς το σώμα μου, θα λιποθυμούσα. 

‘Καταραμένο εμβόλιο’, ψιθύρισα, βλαστημώντας τον Μπίλι Γκέιτς που ήθελε να μας φυτέψει τσιπάκια για να μας ελέγχει και να μας προγραμματίζει εύκολα. 

Α, και τον εαυτό μου βλαστημούσα επειδή δεν βρήκα το σθένος να αντισταθώ σ’ αυτή τη λαίλαπα των φαρμακοβιομηχανιών που πήγαν να θησαυρίσουν –κι άλλο!- στην πλάτη μας. 

Η δική μου με το ζόρι κρατούσε αυτή τη μάλλινη κουβέρτα! 

‘Μη χαζολογάς, προχώρα, κοντεύεις’, πρόσταξα τον εαυτό μου. 

Το επόμενο μαρτύριο κράτησε είκοσι ολόκληρα λεπτά. Τόσα χρειάστηκαν μέχρι να καταφέρω να σηκώσω το δεξί χέρι και να ανάψω το φως το μπάνιου, ήταν ένας εφιάλτης. Ο άλλος, στο δρόμο με τις λεύκες, θα μου φαινόταν παιχνιδάκι! Ο Φρέντι Κρούγκερ ήταν ένα γατάκι!

Όταν το φως πλημμύρισε επιτέλους το μπάνιο, δίστασα να κάνω το τελευταίο βήμα γιατί μια σκέψη με γονάτισε. Ήταν τα κέντρα στα οποία θα εξορίζονταν τα παιδιά που βρέθηκαν θετικά στον covid 19. 

‘Καλύτερα εξόριστος λοιπόν παρά βασανισμένος από τις παρενέργειες του εμβολίου…’

Άκουσα το ανατριχιαστικό γέλιο του φίλου μου του Παναγιώτη. 

«Ηλίθιε, πήγες οικειοθελώς και σου φύτεψαν τον ιό! Ηλίθιε! Τα στρατόπεδα Γκούλαγκ ήταν ένας παράδεισος μπροστά σ’ αυτά που σε περιμένουν. Καλύτερα να πήγαινες ακόμα και στο Γκουαντάναμο…»

Βρήκα το σθένος επιτέλους να αντιδράσω. 

‘Στο διάολο κι ο Παναγιώτης και όλοι! Μπες στο μπάνιο ηλίθιε’

‘Α, μη λες ηλίθιε! Έτσι σε λέει ο Παναγιώτης επειδή έκανες το εμβόλιο! Πες κάτι άλλο’

Δεν πρόλαβα να πω γιατί παρέλυσα μπροστά στον καθρέφτη. 

Είχα δίκιο που ένιωθα κάτι παράξενο. 

Ήμουν παραμορφωμένος, είχα πια τρία αυτιά κι έβλεπα ότι κάτι ξεκίνησε να φυτρώνει και στο κεφάλι! 

Επιπλέον, το ένα ρουθούνι ήταν τεράστιο, σαν την οπή ενός μπουκαλιού μπίρας. 

Με πήραν τα κλάματα με την αποκρουστική μου εικόνα κι έκρυψα το πρόσωπό μου μέσα στις παλάμες μου. Δύο ήταν; Ευτυχώς, μόνο δύο. 

Έκανα ανάποδα τη διαδρομή για να γυρίσω στο κρεβάτι. 

Ξαφνικά κάτι θέριεψε μέσα μου. 

Ξεκίνησα να τραγουδάω το Bella Ciao κι ύστερα τη σοβιετική Κατιούσα και την Καλίνκα και το Καζατζόκ και μάλιστα με θάρρος και ενθουσιασμό!

Ήθελα να είμαι Ντιναμό Μόσχας και Ντιναμό Τιφλίδας και Ντιναμό Δρέσδης και Ντιναμό Κιέβου και Ντιναμό Τιράνων και Ντιναμό Ζάγκρεμπ και Ντιναμό Βουκουρεστίου κι όλες τις Ντιναμό του κόσμου! 

Ήθελα να φάω μπάμιες και πατσά και πρασόρυζο και σαλιγκάρια, να ξανακάνω μπάνιο στου Σκαραμαγκά, να φωνάξω πόσο ωραίες είναι οι ουρές των διοδίων τη Μεγάλη Παρασκευή! 

Ήθελα να μου μάθει αιγυπτιακά ο Χασάν και γιαπωνέζικα ο Καγκάβα, μπορεί και σενεγαλέζικα από τον Σανκαρέ. 

Κατάφερα με τα πολλά να φτάσω στο κρεβάτι και ξάπλωσα. Σε τρία λεπτά δεν ένιωθα τίποτα από τα πριν. Είχαν όλα εξαφανιστεί! Πού πήγαν; Τι απέγιναν; Χώθηκαν σε άλλο σώμα;

Σκέφτηκα μήπως όλα αυτά ήταν ένα κακό όνειρο, επηρεασμένος από τα όσα λέγονταν τριγύρω. 

Δεν πρόλαβα να σκεφτώ περισσότερο γιατί χτύπησε το κινητό. Στην οθόνη αναβόσβυνε το όνομα του Παναγιώτη. 

«Πώς πήγε ρε φίλε; Πώς είσαι;»

Μέχρι να απαντήσω, κούνησα χέρια, πόδια, κεφάλι, όλα δούλευαν. 

Ξανάπιασα το κεφάλι για να τσεκάρω το τρίτο αυτί. Δεν υπήρχε! 

Δεν πονούσα καθόλου, δεν κρύωνα καθόλου, δεν είχα καν δέκατα.

«Έλα ρε, μ’ ακούς; Ζεις;»

Ζω Παναγιώτη, ζω! 

Μόνο ζω;

 

Ζω, μετά από σένα ζω,

μπορώ και ξαναζώ

γιατρεύοντας σημάδια,

σημάδια όλα δικά σου

απ’ τον παλιό καιρό.

Αφιερωμένο –τραγούδι και κείμενο- σε όσους ακόμα αναρωτιούνται αν πρέπει να εμβολιαστούν, είτε με AstraZeneca είτε με κάτι άλλο. 

Υπάρχει άραγε εμβόλιο για τα τόσα trolls; Ή δεν πιάνει; 

 

Μένιος Σακελλαρόπουλος, 

Εμβολιασμένος. 

 

Σχετικά Άρθρα