STIGMA
Ένας δολοφόνος, μια νεκρή μάνα, ένα ορφανό μωρό, μια κόλαση, μια υιοθεσία που μπορεί να λύσει σοβαρά προβλήματα…
Ποια είναι τελικά πιο σκληρά; Τα μυθιστορήματα ή η ίδια η ζωή;
Το ερώτημα έχει ήδη απαντηθεί. Η πραγματική ζωή «παράγει» ιστορίες που θα ζήλευαν και τα πιο ευφάνταστα βιβλία!
Αν η υπόθεση του καθ’ ομολογία δολοφόνου Μπάμπη Αναγνωστόπουλου ήταν σενάριο μυθιστορήματος, ο συγγραφέας του θα δεχόταν επιθέσεις για «αρρωστημένη φαντασία». Αλλά τελικά η ίδια η ζωή ξεπερνάει τη μυθιστοριογραφία!
Πάμε να κάνουμε μια προσομοίωση μυθιστορήματος για να αναζητήσουμε ένα αποτέλεσμα.
Ένα μικρό κορίτσι λοιπόν, η Αθανασία, βρίσκεται μόνη στον κόσμο όταν ο πατέρας της δολοφονεί τη μητέρα της. Η τραγική ιστορία γίνεται πρώτο θέμα στα Μέσα όλης της χώρας, τα οποία παρουσιάζουν επί σειρά πολλών ημερών κάθε λεπτομέρεια της υπόθεσης. Οι λεπτομέρειες είναι ανατριχιαστικές και το αδηφάγο κοινό τροφοδοτείται συνεχώς με νέα στοιχεία.
Όλοι αναρωτιούνται τι θα απογίνει το κοριτσάκι, πώς θα μεγαλώσει και από ποιους.
Υπάρχουν συγγενείς και από τις δύο πλευρές, μητέρας και πατέρα, οι οποίοι ευτυχώς είναι εξαιρετικοί άνθρωποι.
Κι είναι όλοι διατεθειμένοι να δώσουν και την ψυχή τους για να μεγαλώσουν σωστά το άτυχο κοριτσάκι, ώστε στη συνέχεια να έχει μια ισορροπημένη ζωή.
Η απόφαση τελικά είναι να δοθεί η Αθανασία στους θείους της από την πλευρά της μητέρας της.
Όντως οι άνθρωποι θυσιάζουν τη ζωή τους για να σταθούν στο πλευρό της μικρής, κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να είναι ήρεμο και ισορροπημένο το παιδί, προσφέροντάς του όλες τις ανέσεις. Το προετοιμάζουν σωστά για τα μετέπειτα χρόνια, χτίζουν τις βάσεις για να βγει στην κοινωνία.
Τα χρόνια κυλάνε ήρεμα και το παιδί μεγαλώνει όμορφα, επειδή οι θείοι, όπως προαναφέραμε, είναι εξαιρετικοί άνθρωποι, μοιράζοντας απλόχερα τη στοργή, τη φροντίδα και την αγάπη τους.
Θεωρούσαν οι ίδιοι ότι έχουν θωρακίσει το παιδί ώστε να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε δυσκολία παρουσιαστεί και είναι βέβαιοι ότι θα τα καταφέρει.
Και ξαφνικά, όταν η μικρή πηγαίνει στο γυμνάσιο, τα πάντα ανατρέπονται.
Στη σκληρή κοινότητα των σχολείων, κάποιος συμμαθητής, εντελώς συμπτωματικά, μαθαίνει ότι η Αθανασία είναι κόρη δολοφόνου, ο οποίος κάποτε συντάραξε το πανελλήνιο.
Βρίσκει κάθε λεπτομέρεια της υπόθεσης μέσω του διαδικτύου που έχει τα πάντα και η ιστορία απλώνεται σε όλο το σχολείο.
Η μικρή, που υποτίθεται ήταν προετοιμασμένη για τα πάντα (αν ήταν…), βρίσκεται μπροστά σε ένα τεράστιο σοκ!
«Η κόρη του δολοφόνου», είναι το νέο της όνομα στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στους τόπους διασκέδασης.
Όπου εμφανίζεται, ακολουθεί ένα σύννεφο από ψιθύρους, πολύ μεγαλύτερους από το μπόι της.
Κλονίζεται, πονάει, διαλύεται μέσα της. Ψάχνει και η ίδια κάθε λεπτομέρεια, η ζωή της γίνεται μια κόλαση!
Οι θείοι κάνουν τα πάντα για να την έχουν ήρεμη, οι δυσκολίες όμως της ζωής στο σχολείο και έξω από αυτό είναι τεράστιες.
Κι είναι τόσο κλονισμένο μέσα του, που αδυνατεί να ισορροπήσει σ’ αυτό το τεντωμένο σχοινί, έτοιμο να σπάσει κάθε δευτερόλεπτο.
Ζει καθημερινά την κόλαση, ένας εσωτερικός λυγμός είναι ο μόνιμος συνοδός της.
Ψάχνει φωτογραφίες, βλέπει και ξαναβλέπει τη δολοφονημένη μητέρας της, τον πατέρα της με τις χειροπέδες, όπως και τον εαυτό της σε βρεφική ηλικία.
Σπάει, λυγίζει, αδυνατεί να διαχειριστεί την υπόθεση που εισέβαλε στη ζωή της, παρότι είχε τα προηγούμενα χρόνια τους καλύτερους ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς.
Αρνείται πια να δει τους άλλους θείους της, κλείνεται στον εαυτό της, υποφέρει πολύ.
Σταματάμε εδώ την ανάγνωση του βιβλίου, η συνέχεια πονάει πολύ.
Σας θυμίζει κάτι αυτή η ιστορία; Πάει κάπου το μυαλό σας; Το δικό μου πάει.
Διαβάζουμε όλοι αυτές τις μέρες τις προσπάθειες που κάνουν οι δύο οικογένειες για να πάρουν την επιμέλεια της μικρής. Μοιάζει σαν μάχη, αν θέλετε μπορείτε να βάλετε εισαγωγικά στη λέξη. Αλλά στην πραγματικότητα έτσι είναι…
Οι απόψεις των δικηγόρων ξεκάθαρες.
«Μου πήρε το παιδί μου, εάν χάσω και το εγγόνι μου, θα είναι η χαριστική βολή για μένα», φέρεται να δήλωσε μέσω του συνηγόρου της η μία γιαγιά, με την οικογένειά της να απαιτεί την πλήρη και αποκλειστική επιμέλεια της μικρής.
Μάλιστα, όπως ανέφερε ο συνήγορος, «στη μεν Αθήνα η μικρή θα είναι η κόρη του δολοφόνου, στην Αλόννησο το παιδί που έχασε τη μανούλα του. Αυτό το παιδί, σαν περιβάλλον, θεωρούμε ότι πρέπει να μεγαλώσει στην Αλόννησο. Γιατί η Αλόννησος το αγκαλιάζει ήδη. Το νησί αγκαλιάζει την μητέρα της αδικοχαμένης κοπέλας. Δεν θα υποστεί το μπούλιγνκ που θα υποστεί στην Αθήνα, όπου θα είναι η κόρη του δολοφόνου της μάνας της. Στην Αλόννησο θα είναι η κόρη της αδικοχαμένης μανούλας».
Και περί της μάχης που λέγαμε, ιδού μια ακόμα άποψη του συνηγόρου:
«Οι ψυχίατροι λένε ότι στο τοξικό περιβάλλον του δολοφόνου, έστω και αν είναι οι γονείς του που μπορεί να μην έχουν καμία ευθύνη, δεν είναι δυνατόν να μεγαλώσει αυτό το παιδί…»
Η άλλη οικογένεια ζητάει συνεπιμέλεια, και, όπως υποστηρίζει, «η εναλλασσόμενη άσκηση της επιμέλειας της μικρής εξασφαλίζει την ισότιμη συμμετοχή και των δύο πλευρών στην ανατροφή της, ενισχύει τους δεσμούς της με τους πάππο και μάμμη αμφοτέρων των γραμμών και αυταπόδεικτα περιορίζει τις δυσμενείς επιπτώσεις από την τραγική απώλεια της μητέρας της».
Υπάρχει και δευτερολογία αυτής της πλευράς:
«Υπό το βάρος των τραγικών γεγονότων φρονούμε ότι προέχει η ισόρροπη επαφή και ανάπτυξη της εγγονής μας και με τις δύο οικογένειες, τόσον εκ της πατρικής, όσον και εκ της μητρικής γραμμής και μάλιστα με χρονική κατανομή που είναι ευεργετική και απαραίτητη για την προστασία της ισόρροπης και ομαλής ανάπτυξης»
Το όλο θέμα δεν είναι μόνο λεπτό αλλά και πολύ δύσκολο. Τι μπορεί να πει κανείς στις δύο πλευρές που βιώνουν ένα τέτοιο δράμα;
Αναζητήσαμε ανάλογες περιπτώσεις στο εξωτερικό. Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μια παρόμοια ιστορία στη Γαλλία, όπου η εξέλιξη ήταν απίστευτη.
Οι δύο οικογένειες άφησαν στην άκρη τις όποιες διαφορές τους και για το καλό του παιδιού αποφάσισαν να το δώσουν για υιοθεσία σε οικογένεια του εξωτερικού.
«Εκεί θα μεγαλώσει με απόλυτη ηρεμία, με άλλο όνομα, σε εντελώς καθαρό περιβάλλον, δίχως να κινδυνεύει να υποστεί το παραμικρό», είπε ο κοινός δικηγόρος των δυο πλευρών, που έκαναν σημαντική θυσία προς όφελος του παιδιού.
Δεν γνωρίζουμε αν στην «ελληνική περίπτωση» είναι άτοπο κάτι ανάλογο αλλά αποτελεί τροφή για σκέψη.
Και, για να μην πετάμε τη μπάλα στην εξέδρα, θεωρούμε ότι είναι μια σωστή λύση που λύνει τεράστια προβλήματα και κλείνει πληγές.
Ροή Ειδήσεων
17/04/2024 | 23:18
Στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο συζητήθηκε η περικοπή δώρων Χριστουγέννων, Πάσχα και θερινής άδειας σε συνταξιούχους
17/04/2024 | 22:56
ΠΑΣΟΚ: Πώς μπορούν να συνυπάρχουν στο ίδιο ψηφοδέλτιο η Σοφία Μπεκατώρου και ο Δημήτρης Παπανώτας
17/04/2024 | 22:45
Έγινε πατέρας για δεύτερη φορά ο Γιώργος Πρίντεζης – Η χιουμοριστική ανάρτησή του
17/04/2024 | 22:36
Βίντεο ντοκουμέντο από την επιχείρηση απεγκλωβισμού του αστυνομικού μετά την κατάρρευση του κτιρίου στο Πασαλιμάνι
17/04/2024 | 21:43
Κασσελάκης: Η καπηλεία του πατριωτισμού, της πίστης, της οικογένειας τελειώνει εδώ
17/04/2024 | 14:56
Ο Φώτης Σεργουλόπουλος σε Μιχάλη Ιατρόπουλο για τους γκέι: «Έχεις μετανιώσει για αυτό που είπες;»
17/04/2024 | 08:59
Συγκλονίζει η Εριέττα Κούρκουλου με την εξομολόγησή της για το μωρό που έχασε – «Ήταν κοριτσάκι, είχε σύνδρομο Turner»
17/04/2024 | 14:12
Άστατος καιρός το Πάσχα-Πρόβλεψη Μαρουσάκη: Έρχονται βροχές, ισχυροί άνεμοι και πτώση θερμοκρασίας
17/04/2024 | 09:05
Survivor: Η στιγμή που ο Τζέιμς Καφετζής μαθαίνει για το ναυάγιο του πατέρα του στον Ειρηνικό Ωκεανό
17/04/2024 | 11:34
Tην άρση ασυλίας του Κυριάκου Βελόπουλου προτείνει η Επιτροπή Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας
17/04/2024 | 15:49
Ολοκληρώθηκαν οι μεγάλες πορείες στο πλαίσιο της 24ωρης απεργίας της ΓΣΕΕ – Δείτε εικόνες
17/04/2024 | 14:32