STIGMA
Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος ακούει τις φωνές Πανιωνίου και ΠΑΟΚ, που θεωρούν ότι τους αδίκησε ο διαιτητής! Μήπως η μόνη λύση πια είναι οι ξένοι;
Υπόθεση εργασίας και μόνο, για να βάλουμε μια σειρά στην κουβέντα. Αν στη θέση του Μανόλη Σκουλά που διαιτήτευσε τον χτεσινό ημιτελικό ΠΑΟΚ-Πανιωνίου ήταν ένας Δανός, ένας Ολλανδός, ένας Ισπανός ή ένας Γερμανός ρέφερι θα γινόταν άραγε αυτός ο κακός χαμός;
Θα είχαμε πάλι σπρωξίματα, «άρνηση παιχνιδιού» στο τέλος, επιθέσεις, δηλώσεις, υπονοούμενα ή οτιδήποτε άλλο;
Θα είχαμε πρωτοσέλιδα με μαϊμούδες και μπανάνες, με προσεγγίσεις-φωτιά;
Ή μήπως (μήπως) οι σημερινοί φωνασκούντες (και οι όποιοι αυριανοί και ούτω καθεξής) θα έλεγαν ότι ο Δανός (Ολλανδός, Ισπανός, Γερμανός) ρέφερι έκανε λάθος;
[the_ad id=”493520″]
Γιατί όλο αυτό το τσίρκο γίνεται μόνο με τους Έλληνες διαιτητές, στους οποίους ο κάθε παίχτης και η κάθε διοίκηση θεωρεί ότι έχει το περιθώριο να κάνει ό,τι θέλει. Γιατί μπορεί!
Μήπως λοιπόν ο κακομαθημένος Έλληνας παράγοντας αλλά και Έλληνας παίχτης βρίσκει και τα κάνει;
Γιατί σε όλα μα όλα τα παιχνίδια τα οποία έγιναν με ξένους διαιτητές, ουδείς διανοήθηκε να διαμαρτυρηθεί! Ήξεραν όλοι ότι δεν τους παίρνει.
Μήπως λοιπόν η λύση είναι να έχουμε μόνο ξένους διαιτητές; Γιατί εκεί πάει το πράγμα!
Χτες λοιπόν έγινε κάτι συνηθισμένο στα ελληνικά γήπεδα. Να φωνάζουν και ο δύο ομάδες για ΣΦΑΓΗ από τον διαιτητή!
Ο Πανιώνιος μιλάει για κλοπή και αλλοίωση αποτελέσματος με πέναλτι-μαϊμού. Κι ήταν τέτοια η σιγουριά του, ώστε οι παίχτες, με εντολή ή όχι δεν έχει σημασία, αρνήθηκαν να κάνουν σέντρα!
Ο ΠΑΟΚ από την πλευρά του μιλάει επίσης για ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΦΑΓΗ και στέκεται στον μη καταλογισμό πέναλτι με αποβολή στο 26ο (ανατροπή Ολιβέϊρα από αγκάλιασμα του Σταυρόπουλου) αλλά και για μια ακόμα μη αποβολή του Καμαρά για «εγκληματικό» φάουλ στον Μίσιτς.
Τρελές φωνές και για τους δυο και στη μέση ο… Σκουλάς, που στα 33 του χρόνια, έχοντας παλέψει σκληρά ως τώρα, μπήκε στο κάδρο που λένε, βρέθηκε στο στόχαστρο, έγινε πρωτοσέλιδο, λοιδορήθηκε!
Και ναι, έδωσε δικαιώματα με την όλη στάση του και φούντωσε ακόμα περισσότερο τις φωνές για μόνιμη έλευση ξένων διαιτητών.
Δεν έχει σημασία αν είναι σπουδαγμένο παιδί (πολιτικός μηχανικός), αθλητής ο ίδιος από μικρός (με στίβο, κολύμβηση, ποδόσφαιρο και μπάσκετ), αλλά το πώς στέκεται σε ένα παιχνίδι.
Και κατάφερε να φωνάζουν με δύναμη και οι δύο ομάδες, που θεωρούν ότι τις έσφαξε!
Όσο γι’ αυτή καθαυτή τη μοιραία φάση στο φινάλε της παράτασης;
Ο καθένας -όπως συμβαίνει πάντα- τη βλέπει με οπαδική ματιά, κατά τα καλά και συμφέροντα. Κι εκεί αρχίζουν οι… μπανάνες και οι μαϊμούδες, η… γεωμετρία -για το πόσο τεντωμένα ήταν τα χέρια και αν η μπάλα χτύπησε απευθείας ή πρώτα βρήκε κάπου αλλού- χαλασμός ακόμα και μετά από δέκα ριπλέϊ.
Τι μας έδειξε λοιπόν το χτεσινό θρίλερ; Ότι -δυστυχώς- με Έλληνες διαιτητές δεν υπάρχει σωτηρία. Κι αυτό είναι πολύ στενόχωρο.
Όσο για τον ίδιο τον Μανώλη Σκουλά; Έχει αξία να δούμε τι έλεγε λίγες εβδομάδες πριν, στις αρχές του χρόνου.
«Δυστυχώς στην Ελλάδα όλο αυτό το πράγμα το έχουμε παρεξηγήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι συνεχώς η κουβέντα όλων είναι γύρω από τη διαιτησία. Πού πήγε ένας διαιτητής, με ποιον μίλησε και ούτω κάθε εξής. Εγώ είχα μία πάγια άποψη, ότι ένας διαιτητής πρέπει να μιλάει με τα σφυρίγματά του την ώρα του παιχνιδιού.
Είμαστε άνθρωποι του ποδοσφαίρου, είμαστε σαν τους ποδοσφαιριστές, απλώς δεν έχουμε την ίδια αντιμετώπιση από την κοινή γνώμη. Βλέπουμε καθημερινά το πρόσωπό μας σε πρωτοσέλιδα, όπου είμαστε στοχοποιημένοι πολλές φορές. Υπάρχουν και στοχευμένα δημοσιεύματα από τη μέρα του ορισμού ως τη μέρα του αγώνα, που εντάσσονται σ’ έναν ψυχολογικό πόλεμο. Προφανώς δε λέμε ότι δε φταίμε κι εμείς, αλλά δεν είναι δυνατόν όλα τα κακά του ποδοσφαίρου να εντοπίζονται στους διαιτητές…»
Ο ρεαλισμός οδηγεί πάλι σε ξένους διαιτητές. Είναι μια τραγική πραγματικότητα…
