Παναγιά, Ελλάδα, Μάνα…

Μια Παναγιά

μιαν αγάπη μου έχω κλείσει

σ’ ερημοκλήσι αλαργινό

κάθε βραδιά

της καρδιάς την πόρτα ανοίγω

δακρύζω λίγο και προσκυνώ…

Το προσκύνημα του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου ένα χάδι στην ψυχή, μια παρηγοριά, ένα άγγιγμα στην καρδιά και το μυαλό.

Η Παναγιά η μάνα, η Παναγιά, η Παναγιά, που μυρίζει αγάπη και έχει μόνιμα ραγισμένο φυλλοκάρδι για το παιδί της.

Η μάνα Παναγιά που ξαγρυπνάει δίπλα στο σπλάχνο της για να του ρίξει τον πυρετό και να του πάρει τον πόνο, να τ’ ακούσει να αναπνέει κανονικά και να κοιμάται ήσυχο.

Η μάνα Παναγιά που το νανουρίζει, το κοιμίζει, το ξυπνάει γλυκά και το ταΐζει στο στόμα.

Η μάνα Παναγιά που προσεύχεται γι’ αυτό και το γεμίζει ευχές, τ’ αγγίζει για να του μεταδώσει την αγάπη της. Και το κάνει ως τα δικά του γεράματα, μέχρι να κλείσει τα μάτια της, σπαρταρώντας για τον καρπό της.

Η χιλιοτραγουδισμένη Παναγιά, η Παναγιά όλων, το γλυκύ μας Έαρ.

…Που έχει πάντα συννεφιά, συννεφιά, Χριστέ και Παναγιά μου…

Να δώσει η Παναγιά, βοήθα Παναγιά, Αυτή, το στήριγμα.

Σκοτεινή μητέρα και Παναγιά των Κοιμητηρίων, Παναγιά Ποδηλάτισσα, Παναγιά βάλσαμο.

Η Παναγιά του ναυτικού, του αγρότη, του δουλευτή, του πονεμένου, του θλιμμένου, του ασθενή και οδοιπόρου, η Παναγιά της μάνας, η Μάνα Παναγιά.

Κυρά και Παναγιά που πλημμυρίζει από αγάπη, ευσπλαχνία, υπομονή, πίστη, έτοιμη να θυσιαστεί, να δώσει ψυχή, καρδιά και τα υπάρχοντά της.

Η γιορτή της Παναγιάς μας, της μάνας Παναγιάς.

Έλα κυρά και Παναγιά

με τ' αναμμένα σου κεριά

Δώσε το φως το δυνατό

στον Ήλιο και στον Θάνατο.

Παναγιά, Ελλάδα, Μάνα, Ρόδο Αμάραντο…