Ακίνδυνος Γκίκας: Η θρυλική φωνή πίσω από τους ήρωες κινουμένων σχεδίων μιλά στο TheCaller

Ο λόγος για τον αγαπημένο ηθοποιό Ακίνδυνο Γκίκα που επί 30 χρόνια ασχολείται με τη μεταγλώττιση και έχει δανείσει την φωνή του στους ήρωες κινουμένων σχεδίων που όλοι αγαπήσαμε.

Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με το θέατρο και την υποκριτική, καθώς, όπως ανέφερε, μεγάλωσε μέσα στα καμαρίνια.  Ο πατέρας του, Νικηφόρος Γκίκας ήταν ηθοποιός. «Με έπαιρνε συχνά στο θέατρο, επειδή δεν ήθελε να με αφήσει μόνο στο σπίτι, μεγάλωσα στα καμαρίνια μαζί με τον Λευτέρη τον Βογιατζή, τον Αλεξη τον Σταυράκη, τον Μηνά Χατζησάββα», είπε. Όταν μεγάλωσε, σπούδασε υποκριτική και συνεργάστηκε με σπουδαίους ηθοποιούς του θεάτρου. Σε ένα διάλειμμα μιας παράστασης ο Σπύρος Μπιμπίλας ανακάλυψε το ταλέντο του στις μιμήσεις και του πρότεινε να ασχοληθεί με τη μεταγλώττιση. «Ήμασταν στο ίδιο καμαρίνι με τον Μηνά Χατζησάββα και του φόραγα περούκες και διάφορα τέτοια και έκανα τον Ρώσο κομμωτή, ο Σπύρος Μπιμπίλας άκουσε τις σαχλαμάρες που έκανα και με τσίμπησε αμέσως, με πήγε στην ΕΡΤ».

Τότε ήταν μόλις 21 ετών και έκανε το ντεμπούτο του στη σειρά «Στρουμφάκια». Ακολούθησαν δεκάδες ακόμη παιδικές σειρές και σε λίγο χρόνο είχε καθιερωθεί ως ηθοποιός φωνής, ανάμεσα σε σπουδαίους ηθοποιούς της μεταγλώττισης της εποχής εκείνης.

Διαβάστε τη συνέντευξη του Ακίνδυνου Γκίκα στην Άννα Καρατάσιου και στο ΤheCaller

Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σας με το θέατρο και την υποκριτική;

Δεν έχω σκεφτεί να κάνω τίποτα άλλο. Ο πατέρας μου, ήταν ηθοποιός όπως και η δεύτερη σύντροφός του,  με την οποία δεν πρόλαβε να παντρευτεί, γιατί ο μπαμπάκας έφυγε πολύ γρήγορα και από το θέατρο και από τη ζωή, σε ηλικία 35 ετών. Ήταν η Τιτίκα η Βλαχοπούλου. Μεγάλωσα στα καμαρίνια μαζί με τον Λευτέρη Βογιατζή, τον Αλέξη Σταυράκη, τον Μηνά Χατζησάββα, τον Ηλία Λογοθέτη, τον Ρήγα Αξελό και πολλούς ακόμη.

Πώς μεταπηδήσατε στον χώρο της μεταγλώττισης;

 Ως απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, δεν πήγα να δουλέψω στο Εθνικό, παρόλο που είχα πρόταση από τον δάσκαλό μου και διευθυντή τότε του Εθνικού Θεάτρου,  τον Ανδρέα Φιλιππίδη. Αρνήθηκα, γιατί με είχε ζητήσει ο Γιώργος Μιχαηλίδης για έναν ρόλο στην Τρικυμία του Σαίξπηρ, στο Ανοιχτό Θέατρο. Εκεί γνώρισα τον Σπύρο Μπιμπίλα, ο οποίος με τσίμπησε αμέσως και με πήγε στην ΕΡΤ.

Ποια ήταν η πρώτη σειρά στην οποία χαρίσατε τη φωνή σας;

Πρώτη μου δουλειά ήταν τα Στρουμφάκια, στα τελευταία επεισόδια, σε σκηνοθεσία του  Γιώργου Πρωτοπαππά , μαζί με τους:  Δημήτρη Λιγνάδη, Χρυσούλα Διαβάτη, Αννέτα Παπαθανασίου, Σοφοκλή Πέππα, Μηνά Χατζησάββα, Ζαχαρία Ρόχα και πολλούς άλλους.

Πόσο χρόνο διαρκούσε η μεταγλώττιση κάθε επεισοδίου;  

Άλλες εποχές. Τότε γράφαμε στην  ίντσα, ήτανε μαγνητοταινία μιας ίντσας. Μάλιστα το μηχάνημα ήταν έξω από το στούντιο γιατί έκανε θόρυβο και ήταν πάρα πολύ μεγάλο. Ήταν τρεις ώρες εγγραφής για ένα εικοσάλεπτο επεισόδιο. Κάναμε δύο πρόβες και μετά την εγγραφή, η οποία ήταν non stop και γράφαμε όλοι οι ηθοποιοί μαζί.

Σε περίπτωση που γινόταν ένα σαρδάμ ή κάποιο λάθος;

Ξαναέγραφες όλο το επεισόδιο από την αρχή! Γι’αυτό, την εποχή εκείνη, κυκλοφορούσε πολύ έντονα η φήμη ότι η μεταγλώττιση είναι ένα πολύ κλειστό επάγγελμα. Δούλευαν 20-25 άτομα.  Όχι ότι δε σε δεχόντουσαν να μπεις, αλλά οι σκηνοθέτες επειδή ήθελαν να έχεις το στοιχείο της απόλυτης συγκέντρωσης, της ετοιμότητας, της εναλλαγής πολλών φωνών, τις οποίες μάλιστα, έπρεπε να τις θυμάσαι και να μπορείς να τις διατηρείς, ώστε να βγάλεις non stop το επεισόδιο σε real time χρόνο, 20 λεπτά η εγγραφή 20 λεπτά έγραφες και τέλος. Αν δεν είχες τα παραπάνω στοιχεία η καριέρα σου στον χώρο της μεταγλώττισης τελείωνε άδοξα….

Η πρώτη φωνή που μιμήθηκα ήταν ενός περιπτερά που είχε κάνει τραχειοστομία

 

Εσείς πώς μάθατε να κάνετε εναλλαγές στη φωνή σας;

Πέρα από το ότι από μικρός μου άρεσε και παρακολουθούσα τις περίεργες φωνές που κυκλοφορούσαν γύρω μου, δε θα ξεχάσω ποτέ ότι η πρώτη φωνή που μιμήθηκα, το λέω και στους μαθητές μου , όταν διδάσκω, ήταν ενός περιπτερά που είχε κάνει τραχειοστομία. Όταν επέστρεψε στο περίπτερο του, είχε αυτό το μηχανάκι που ακούγεται η φωνή  περίεργα. Ήταν το πρώτο πράγμα που μιμήθηκα. Είπα από μέσα μου, «Ο κύριος Νίκος έγινε ρομπότ!! Γι αυτό άλλαξε η φωνή του».  Από εκείνη την στιγμή άρχισα να πειράζω τους άλλους αλλάζοντας τη φωνή μου.

Μιμείστε και γυναικείες φωνές;

Όχι, γυναικείες ποτέ. Δεν είχα ποτέ τόσο ψηλές νότες ώστε να κάνω γυναικείες.

Σε πόσους ήρωες κινουμένων σχεδίων έχετε χαρίσει τη φωνή σας όλα αυτά τα χρόνια;

Πραγματικά δε θυμάμαι. Δεν θυμάμαι. Είναι πάρα πολλοί. Η  μεταγλώττιση μου έδωσε το δικαίωμα της επιλογής. Ό, τι δεν μου άρεσε μπορούσα να το αρνηθώ χωρίς να έχω πρόβλημα επιβίωσης, γιατί είχα τη δική της στήριξη.

 

Πείτε μου μια υποχώρηση που δε θα κάνατε στη δουλειά σας;

Πάντα επέλεγα το τι θα κάνω. Ποτέ δεν μου άρεσε η αναγνωρισιμότητα υπό την έννοια του να περπατάω στον δρόμο και να με ρωτάνε τι θα γίνει στο επόμενο επεισόδιο, αν θα με αγαπήσει η τάδε  πρωταγωνίστρια ή δε θα με αγαπήσει. Μου αρέσει να κάνω τη δουλειά μου και να αναγνωρίζεται αυτή στο σύνολό της, αν την κάνω σωστά. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι αναγνωρίσιμος ως άτομο. Αυτό μου το χάρισε η μεταγλώττιση, παρόλο που δεν περίμενα ποτέ πως θα αποκτήσει το όνομα μου μια τέτοια αναγνωρισιμότητα 30 χρόνια μετά.

Πείτε μου ποιον από τους χαρακτήρες, στους οποίους έχετε χαρίσει τη φωνή σας, έχετε «αγαπήσει» περισσότερο και ποια παιδική σειρά αντίστοιχα;

Η σειρά που έχω αγαπήσει λέγεται «Ντάκιουλα» (Duckula). Δεν έπαιζα κάποιο σημαντικό ρόλο, έπαιζα τον Ίγκορ, έναν υπηρέτη. Παίχτηκε πριν από 20 χρόνια αλλά την απέσυραν πολύ γρήγορα. Είχε πανέξυπνο χιούμορ. Πρωταγωνιστής ήταν ένας πάπιο-δράκουλας, ο οποίος ήταν vegetarian και αρνιόταν να πίνει αίμα. Εξαιρετική σειρά, απίστευτος σαρκασμός, απίστευτος σχολιασμός μέσα από έναν πάπιο. Νομίζω είναι η ωραιότερη σειρά που έχω κάνει.  Από εκεί κι ύστερα είναι πάρα πολλές οι σειρές και είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια. Μερικοί ξεχωρίζουν τον «Captain planet» που είχα παίξει τον ομώνυμο ρόλο , άλλοι τον Laion-o από τους Thundercats και κάποιοι άλλοι θα πουν τον Γιοσέμιτι Σαμ ή τον Ταζ. Έχω κάνει και τον θείο του Ντόναλντ , τον επιστήμονα Λούντβιχ Φον Ντρέικ. Πρόσφατα έπαιξα και στην καινούργια ταινία των Στρουμφ, τον ρόλο του Δρακουμέλ.

 

Ποιος είναι ο μακροβιότερος ρόλος σας;

Ο Γουίνι το αρκουδάκι, στον οποίο δανείζω την φωνή μου  εδώ και 20 χρόνια. Μετά τον Κώστα Δαρλάση που ήταν ο πρώτος Γουίνι στην Ελλάδα, ο επόμενος ήμουν εγώ. 

Ποιον από τους υπόλοιπους ηθοποιούς φωνής που ασχολήθηκαν με τη μεταγλώττιση θαυμάζετε;

Τασος Κωστής, Αργύρης Παυλίδης, Κωνσταντίνος Τσάκωνας, Μανώλης Γιούργος, Ηλίας Ζερβός. Σπύρος Μπιμπίλας, Ελένη Δακορώνια, Θέμης Ψυχογιός, Γιάννης Παπαιωάννου, Ντίνος Σούτης. Υπάρχουν πάρα πολλοί. Είναι το βαρύ πυροβολικό , εγώ τους λέω τα top gun της μεταγλώττισης. Κάποιοι από αυτούς  μπορεί να συνταξιοδοτήθηκαν και να φύγανε αλλά είναι αυτοί που μεγάλωσαν πολλές γενιές, που μας δίδαξαν πώς γίνεται η σωστή και καλή μεταγλώττιση

Ποιες είναι οι διαφορές της μεταγλώττισης που γίνεται σήμερα σε σχέση με το παρελθόν;

Το ίδιο πράγμα είναι. Διαφέρουν οι σχολές, οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες. . Έχουν αλλάξει οι εποχές. Έχει αλλάξει η τεχνολογία. Έχει χαθεί και η ποιότητα. Γι αυτό φταίμε πρώτοι από όλους εμείς οι ίδιοι που παράγουμε αυτό το προϊόν. Αμέσως μετά ευθύνονται τα στούντιο.  Έχει γίνει πιο βιομηχανοποιημένη η δουλειά.

Θέλω να μου κάνετε ένα σχόλιο για τις καινούργιες σειρές κινουμένων σχεδίων συγκριτικά με εκείνες της δεκαετίας του 80

Επικρατεί περισσότερη βία απ ότι στις σειρές που ήμασταν εμείς.  Το χιούμορ είναι πιο «φεύγα», δε θα το χαρακτήριζα έξυπνο. Οι σειρές που κάναμε εμείς ήταν πιο ευφυείς και με περισσότερο χιούμορ. Δυστυχώς το χιούμορ στις περισσότερες σειρές είναι αμερικανικό και ο νοων νοειτω. Εμένα δε μου πάει το αμερικανικό χιούμορ. Ως ιδιοσυγκρασία δε μου άρεσε ούτε παλιά ούτε τώρα. Είμαι πιο κοντά στο ευρωπαϊκό ή ακόμα καλύτερα στο ελληνικό χιούμορ. 

Εσείς ποια παιδική σειρά παρακολουθούσατε μικρός;

Όταν ήμουν εγώ ήμουν μικρός είχαμε καραγκιόζη στην ΕΡΤ με τον Ευγένιο Σπαθάρη. Είχε τον «Κλούβιο και τη Σουβλίτσα» και το μόνο παιδικό που υπήρχε και θυμάμαι ήταν το «Μπολεκ και Λόλεκ». Αυτά μου άρεσαν. Εμείς δεν είχαμε και πολλές επιλογές στη δική μας γενιά. Τότε υπήρχε μόνο η ΕΡΤ με τα καλά της και τα κακά της. Θυμάμαι δυο από τις αγαπημένες μου ξένες σειρές εκείνης της εποχής, το «Galactica» και το «Χαμένοι στο διάστημα».

Εκτός από μεταγλωττίσεις κινουμένων σχεδίων έχετε ασχοληθεί με τη μεταγλώττιση σειρών από το εξωτερικό;

Έχω κάνει, όχι όμως βραζιλιάνικα ούτε σαπουνόπερες. Έχω σκηνοθετήσει σειρές και κάποια επεισόδια από τον «Υπαστυνόμο Ρεξ» , την «Άννα Μαρία», «Τον Πυρσό του πάθους», μια λατινοαμερικανική υπερπαραγωγή σχετικά με την επανάσταση της λατινικής Αμερικής, όπως επίσης τη σειρά “Doctor Who”, «Κάρολος ο ΙΙ»,  «Τέσσερα Τετρακόσια» και πολλές άλλες.

Το Open theater αποτελεί δική σας έμπνευση. Μιλήστε μου για αυτό το νέο σας βήμα.

Φτιάχτηκε για να μπορώ να δουλέψω με τον τρόπο που θέλω εγώ. Κατά βάθος, είναι  μια συνέχεια του Ανοιχτού Θεάτρου του Γιώργου Μηχαηλίδη, χωρίς προς θεού να θεωρώ εγώ ότι είμαι ο Γιώργος  Μιχαηλίδης. Το open theater δημιουργήθηκε τον περασμένο Μάιο. Ο σκοπός του είναι να αναλαμβάνει πολιτιστικές  δραστηριότητες, να μπορέσει να παράξει κοινωνικό έργο. Κάνουμε θεατρικά εργαστήρια. Ξεκινήσαμε με τα «Ερωτικά ζευγάρια του Σαίξπηρ», ένα εργαστήριο το οποίο διήρκησε 6 μήνες και βρισκόμαστε στη φάση που θα οδηγήσει σε μια παράσταση τον Μάιο όταν και θα συμπληρώνουμε τον πρώτο χρόνο ύπαρξής μας. Παράλληλα από το καλοκαίρι η μια από τις δυο αίθουσες έχει μετατραπεί σε στούντιο υψηλών προδιαγραφών. Αγοράστηκαν πολύ ακριβά μηχανήματα, ώστε να μπορούμε να υποστηρίξουμε δουλειές υψηλών απαιτήσεων. Έτσι γεννήθηκε το open studio post..

Πραγματοποιείτε και σεμινάρια μεταγλώττισης;

Το εργαστήριο ξεκίνησε με δύο τμήματα, των δέκα μαθητών αυστηρά. Σκοπός είναι η πρακτική εκπαίδευση σε πραγματικές συνθήκες εγγραφής. Κάτι που έως τώρα ήταν δύσκολο να μπορέσουν να βιώσουν ηθοποιοί οι οποίοι ήθελαν να ενταχθούν στους κόλπους της μεταγλώττισης.

Τι προσόντα πρέπει να έχει ένας καλός ηθοποιός φωνής?

Το βασικό προσόν που πρέπει να έχει κάποιος είναι να είναι «υποκριτής». Να μπορεί να κατανοεί ,να χρησιμοποιεί, να εκμεταλλεύεται και να ανακαλεί όλα του τα συναισθήματα σε δέκατα του δευτερολέπτου, γιατί η μεταγλώττιση σου τα ζητάει να τα κάνεις αυτά μέσα από μια παράλογη διαδικασία. Θέλει μια τρελά, μια συνεχή ανάκληση συναισθημάτων που να εκφράζονται μόνο με τη φωνή σου, γιατί δεν παίζει ούτε το πρόσωπο, ούτε το σώμα σου.

Έχετε κάνει τηλεόραση, κινηματογράφο και θέατρο, όμως ο χώρος στον οποίο έχετε αφιερωθεί τα τελευταία χρόνια είναι ο τελευταίος. Ποια είναι η αγαπημένη σας παράσταση ως ηθοποιός και ποια ως σκηνοθέτης;

Από όσες έχω παίξει ως ηθοποιός είναι ο «Άμλετ» του Σαίξπηρ όπου ενσάρκωσα τον ρόλο του Λαέρτη, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη. Η αγαπημένη μου παράσταση είναι ο «Δράκουλας, μια συμφωνία στην κόλαση» του Ιάκωβου Δρόσου που είχα σκηνοθετήσει στο studio Ιλίσια.

Βλέποντας ότι έχετε κάνει και παιδικές παραστάσεις, ποιο θεωρείται πως είναι το πιο δύσκολο κοινό, τα παιδιά η οι ενήλικες;

Είναι τα παιδιά. Για 3 χρόνια ξεκίνησα το «αγροτικό» μου, όταν αποφάσισα ότι θέλω να σκηνοθετήσω, σε ένα πρότυπο σχολείο στα Βριλήσσια. Δεν έκανα θεατρικό παιχνίδι, ανεβάσαμε σε τρία χρόνια 3 παραστάσεις με παιδιά του δημοτικού. Εκεί έμαθα πως αν κατορθώσεις να πείσεις παιδιά από τη γ’ δημοτικού μέχρι την έκτη να κάνουν αυτό που τους ζητάς, τότε πολύ πιο εύκολα θα μπορείς να το κάνεις αυτό σε επαγγελματίες.

Ποια η σχέση σας με τα social media;

Είμαι από τους παλιούς κομπιουτεραδες στην Ελλάδα. Δε ξοδεύω σε τίποτα άλλο παρά μόνο στα αγαπημένα μου gadget που είναι τα κομπιούτερ. Έχω facebook, instagram τα πάντα. Απλούστατα συμμετέχω συνειδητά.  Για μένα είναι δουλειά δεν είναι προσωπικές στιγμές. Δεν επιτρέπω τα social media να μπουν και να αντικαταστήσουν τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους επ’ουδενί και επειδή βλέπω τι επέρχεται, βάζω ακόμη περισσότερες ασφαλιστικές δικλίδες.

Παρακολουθείτε τηλεόραση;

Δε βλέπω τίποτα ελληνικό εδώ και παρά πολλά χρόνια. Δεν με ενδιαφέρει τι έχουν τα ελληνικά κανάλια, εκτός αν έχει ποδοσφαιρικό αγώνα η μπάσκετ. Δεν είμαι μακριά από τις τηλεοπτικές σειρές, απλά με ενδιαφέρει περισσότερο ό,τι βγαίνει στο εξωτερικό.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ξένη τηλεοπτική σειρά;

Παρακολουθώ παρά πολλές. Πέρα από την προπέρσινη το «Young Pope» του Σορεντίνο, που θεωρώ ότι είναι ένας πολύ μεγάλος σκηνοθέτης, παρακολουθώ ανελλιπώς το «Gomorra» που είναι βασισμένο σε ένα γνωστό βιβλίο που έγραψε ένας ιταλός δημοσιογράφος και ξετίναξε τη ναπολιτάνικη μαφία, το «Peaky Blinders», το «Black Mirror». Βλέπω τουλάχιστον 30 σειρές. Γενικά είναι πολύ καλό για τη δουλειά μου γιατί βλέπω σε τι επίπεδο έχουν φτάσει στο εξωτερικό.

Θα σας ενδιάφερε να κάνετε μια σειρά τέτοιου επιπέδου στην Ελλάδα;

Εννοείται, ένας από τους στόχους μου είναι αυτός και θα το κυνηγήσω.

Γιατί στην Ελλάδα δεν μεταγλωττίζονται πολλά προγράμματα;

Γιατί είμαστε ξενομανείς. Πιστεύουμε ότι με τη μεταγλώττιση χάνουμε το παίξιμο του ηθοποιού. Ωστόσο αυτό δεν ισχύει. Έχουμε συγκλονιστικούς ηθοποιούς, που αν κάνεις πολύ σωστή επιλογή της φωνής, δε χρειάζεται να ακούσεις τον original ηθοποιό. Με τον υπότιτλο χάνεις την έννοια της 7^ης τέχνης, δηλαδή την εικόνα. Όταν διαβάζεις τον υπότιτλο έχεις χάσει πολλά καρέ από την εικόνα. Αν κάποιος ξέρει αγγλικά μπορεί να το δει στην original γλώσσα, όμως γιατί να στερούμε από κάποιους άλλους τη δυνατότητα να το δουν στα ελληνικά; Θα ήμασταν μια άλλη, διαφορετική χώρα πολιτισμικά. 

Εμείς αυτή τη στιγμή είμαστε οι πρώτοι συμβιβασμένοι. Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε επανάσταση. Η τέχνη παλιά ξεσήκωνε τον κόσμο. Το πρόλαβα από τους γονείς μου. Εμείς εδώ και οχτώ χρόνια κοιμίζουμε συνειδήσεις.

 

Πείτε μου πώς έχετε βιώσει την κρίση και πώς έχει επηρεάσει το επάγγελμα σας;

Δεν νομίζω ότι έχει επηρεαστεί το θέατρο από την κρίση. Η τέχνη έχει βγάλει τα μάτια της μόνη της πολύ πριν από την κρίση. Αν ήταν σε υγιή περίοδο θα μπορούσε αυτή τη στιγμή πραγματικά να σκίζει. Γιατί θα είχε ακριβώς αυτόν τον παιδευτικό ρόλο που οφείλει να έχει απέναντι στο κοινό και να ξυπνάει συνειδήσεις. Και το λέω απόλυτα συνειδητά και ας με κατηγορήσουν. Εμείς αυτή τη στιγμή είμαστε οι πρώτοι συμβιβασμένοι. Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε επανάσταση. Η τέχνη παλιά ξεσήκωνε τον κόσμο. Το πρόλαβα από τους γονείς μου. Εμείς εδώ και οχτώ χρόνια κοιμίζουμε συνειδήσεις. Είναι δυνατόν να έχουμε 1.000 πρεμιέρες σε μια πόλη τεσσάρων εκατομμυρίων που το θεατρικό κοινό είναι 100.000; Πρέπει να ενώσουμε δυνάμεις και να σταματήσουμε να παράγουμε σαν κρεατομηχανή ηθοποιούς, τραγουδιστές, μάγειρες. Στην Ελλάδα έχουμε μπλέξει τα πάντα με αποτέλεσμα να είμαστε ένα κακέκτυπο  του δυτικού κόσμου σε αυτό το κομμάτι. Είμαστε ένας εξαιρετικός λαός, με φοβερή ικανότητα και προσαρμοστικότητα, αλλά δυστυχώς αυτοί που τον διδάσκουν,  του μαθαίνουν ό,τι πιο αρνητικό υπάρχει. Ξεκινώντας από τους ακαδημαϊκούς, περνώντας στους επιστήμονες και φτάνοντας στους πολιτικούς μας.

Ένα τελευταίο σχόλιο για την πολιτική:

Πλήρης κατάπτωση ιδεολογιών. Υποτίθεται ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έφτιαξαν τη δημοκρατία για να μπορούν να εκφράζονται όλες οι τάσεις και οι τάξεις. Επιλέγονταν άνθρωποι που μπορούσαν να εκφραστούν.  Όταν στο ελληνικό κοινοβούλιο ακούς ελληνικά που δεν μπορείς να τα κατανοήσεις, εκεί σταματάω. Δεν μπορώ να ακούσω κάποιον να αγορεύει στην ελληνική βουλή και να μην καταλαβαίνω τι λέει. Έχω μια γλώσσα, η γλώσσα μου δηλώνει τρόπο σκέψης. Αλλιώς σκέφτονται οι Αγγλοσάξονες με τη γλώσσα τους, αλλιώς σκέφτομαι εγώ ως Έλληνας με τη δική μου γλώσσα. Δε θέλω να γίνω αγγλοσάξονας, θέλω να παραμείνω Έλληνας. Και δεν έχει καμία έννοια λαϊκισμού και εθνικισμού αυτό που λέω. Έχει την έννοια του ότι είμαι Έλληνας, αγαπώ τον λαό μου, τη γλώσσα μου και το περιβόλι που γεννήθηκα.

Αυτή την περίοδο ο Ακίνδυνος Γκίκας σκηνοθετεί την παράσταση «Αρχή δια του Πατρός» του Σταύρου Κεβόπουλου με την ομάδα «Κρίσης» στο θέατρο Λύχνος. (Ιερά Οδός 59 και Χαλκιδικής 83)

Ηθοποιοί:

Μάκης Αρβανίτης, Ανδρομάχη Γεωργίου, Θέκλα Μαντέλη, Ιορδάνης Καλέσης, Βασίλης Μαμώνας, Κατερίνα Οικονομίδη, Δομινίκη Παπαστεργίου, Γιώργος Ντόκος

Σκηνικά-κοστούμια: Δανάη Σταματίου

Μουσικη επιμελεια-video art: OPEN STUDIO post

Βοηθός σκηνοθέτη: Νίκος Κρίκας

Σχετικά Άρθρα