ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΗ
Υπήρξε ο πρωτεργάτης του ιδεολογικού ρεύματος που ονομάστηκε «Ευρωκομμουνισμός».
Ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ γεννήθηκε στις 25 Μαΐου 1922 στο Σάσαρι της Σαρδηνίας και καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της νήσου με ρίζες από την Καταλωνία.
Ο πατέρας του δον Μάριο Μπερλινγκουέρ ήταν δικηγόρος, υψηλόβαθμος μασόνος, αντιφασίστας, αντιμοναρχικός και φιλελεύθερος σοσιαλιστής. Διέτελεσε βουλευτής και αργότερα γερουσιαστής.
Ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ έγινε μέλος του ΙΚΚ τον Αύγουστο του 1943 και ορίστηκε υπεύθυνος για την τοπική οργάνωση των Νέων Κομμουνιστών στη γενέτειρά του Σάσαρι, αφού προηγουμένως είχε εγκαταλείψει τις σπουδές νομικής στο τοπικό πανεπιστήμιο, προκειμένου ν’ αφιερωθεί στην πολιτική δράση.
Το 1944, ενώ συμμετείχε σε διαδηλώσεις κατά του φασιστικού καθεστώτος της Ιταλίας, συνελήφθη και φυλακίστηκε για τρεις μήνες.
Μετά τον πόλεμο συνέχισε τη δράση του ως οργανωτικός γραμματέας της Κομμουνιστικής Νεολαίας στο Μιλάνο και κατόπιν στη Ρώμη. Η άνοδός του υπήρξε ραγδαία στην κομματική ιεραρχία.
Το 1945 εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του IKK και το 1948 μέλος του Πολιτικού Γραφείου, σε ηλικία 26 ετών.
Το 1968 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής και τον επόμενο χρόνο, το 12ο Συνέδριο του κόμματος τον εξέλεξε βοηθό γενικό γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής. Στα τρία χρόνια που ακολούθησαν, ο Μπερλινγκουέρ αποδείχθηκε ένας ακούραστος μαχητής και λαμπρός αγορητής, καθώς κι ένας ρεαλιστής μάλλον, παρά ένας άνθρωπος των εντυπώσεων.
Η εκλογή του στη θέση του γενικού γραμματέα του κόμματος από το 13ο Συνέδριο του ΙΚΚ, στις 17 Μαρτίου 1972 (διαδέχθηκε τον βετεράνο Λουίτζι Λόνγκο, που ονομάστηκε πρόεδρος του κόμματος), δεν αποτέλεσε έκπληξη.
Ως γενικός γραμματέας του μεγαλύτερου κομμουνιστικού κόμματος στη Δυτική Ευρώπη, ο Μπερλινγκουέρ διακήρυσσε συχνά ότι ήταν έτοιμος να συμμετάσχει ενεργά σε μία κυβέρνηση, με βάση εκείνο που ονόμαζε «ιστορικό συμβιβασμό» ανάμεσα στους κεντροδεξιούς Χριστιανοδημοκράτες και τους Κομμουνιστές.
Μολονότι η πρότασή του για μία τέτοια κυβέρνηση συνασπισμού δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ με ολοκληρωμένη μορφή, είναι γεγονός ότι ο Μπερλινγκουέρ άσκησε σημαντική επιρροή ως μια εξαιρετικά δημοφιλής εθνική προσωπικότητα και ως ηγέτης ενός κόμματος που είχε υπό τον έλεγχό του πολλούς δήμους και συνδικάτα σε όλη τη χώρα.
Ο Μπερλινγκουέρ πρέσβευε ένα διαφορετικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό, τον «τρίτο δρόμο», όπως τον αποκαλούσε, διαφορετικό από τον σοβιετικό και τη σοσιαλδημοκρατία της Δύσης. Υπό την ηγεσία του το ΙΚΚ έφθασε στα υψηλότερα εκλογικά ποσοστά της ιστορίας του, τόσο στις τοπικές εκλογές όσο και στις εθνικές (34,4% το 1976, έναντι 38,7% των Χριστιανοδημοκρατών).
Στάθηκε αποφασιστικά απέναντι στην τρομοκρατία των «Ερυθρών Ταξιαρχών», που συντάραξε την Ιταλία τη δεκαετία του ‘70 και χρησιμοποίησε την επιρροή στα ιταλικά συνδικάτα για να επιβάλει τη «δίκαιη λιτότητα», όπως την αποκαλούσε, εξαιτίας των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε η ιταλική οικονομία από τη διπλή πετρελαϊκή κρίση.
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 και στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, οι σχέσεις του ΙΚΚ με την κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης άρχισαν να γίνονται όλο και πιο ψυχρές. Κατά την περίοδο αυτή, ο Μπερλινγκουέρ διακήρυξε επανειλημμένα την υποστήριξή του προς το ΝΑΤΟ και αποδοκίμασε τη σοβιετική επέμβαση στο Αφγανιστάν, όπως και την επιβολή τού στρατιωτικού νόμου στην Πολωνία από τον στρατηγό Γιαρουζέλσκι.
Η επίσκεψή του στην Κίνα το 1980, με σκοπό την αποκατάσταση επίσημων σχέσεων με το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας αυτής, θεωρήθηκε επίσης ως ένδειξη για τη διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στους ιταλούς κομμουνιστές και τη Σοβιετική Ένωση.
Στις 7 Ιουνίου 1984, ενώ εκφωνούσε λόγο σε προεκλογική συγκέντρωση του κόμματός του στην Πάντοβα, ενόψει των Ευρωεκλογών, κατέρρευσε και διακομίστηκε σε νοσοκομείο της πόλης, έχοντας υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο. Τέσσερις ημέρες αργότερα, στις 11 Ιουνίου 1984, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 62 ετών.
Η κηδεία του ήταν παλλαϊκή και την παρακολούθησαν πάνω ένα εκατομμύριο κόσμου, ανάμεσά τους ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ (τότε ηγετικό στέλεχος του ΚΚΣΕ) και ο πρωθυπουργός της Κίνας Ζάο Ζιγιάνγκ.
Στις ευρωεκλογές της 17ης Ιουνίου 1984, το ΙΚΚ αναδείχτηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του πρώτο κόμμα σε πανιταλικές εκλογές (33,3% έναντι 33,0% των Χριστιανοδημοκρατών), αλλά επτά χρόνια αργότερα διαλύθηκε μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» και μαζί του ενταφιάστηκε το όραμα του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ για έναν εναλλακτικό δημοκρατικό δρόμο προς τον κομμουνισμό.
Πηγή: SanSimera.gr
Ροή Ειδήσεων
29/03/2024 | 09:05
Ευρωεκλογές 2024-ΣΥΡΙΖΑ: Ανακοινώθηκαν οι πρώτοι υποψήφιοι για την κατάρτιση του Ευρωψηφοδελτίου
29/03/2024 | 08:42
Δημήτρης Κόκοτας: Πολύ κρίσιμα τα επόμενα 24ωρα – Υπέστη έμφραγμα, ανακοπή και ανατάχθηκε
29/03/2024 | 08:31
Πύργος: Άγριο ξύλο ανάμεσα σε μαθήτριες Γυμνασίου – Οι αυτόπτες μάρτυρες τραβούσαν βίντεο
29/03/2024 | 08:27
Καρδίτσα: Νεκρή βρέθηκε ηλικιωμένη στο Καταφύλλι Αργιθέας – Έρευνες της αστυνομίας για το ενδεχόμενο εγκλήματος
29/03/2024 | 07:47
Συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου σήμερα – Ανακοινώνεται αύξηση κατώτατου μισθού
28/03/2024 | 22:46
Θοδωρής Αθερίδης: Μου αρέσει πάρα πολύ το Ζάρι της Μαρίνας Σάττι, σίγουρα θα είναι μέσα στην τριάδα
28/03/2024 | 22:26
Σωκράτης Φάμελλος: Σχέδιο συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών με ευθύνη Μητσοτάκη, να γίνει Προανακριτική για τον Καραμανλή
28/03/2024 | 08:25
Μαριάνθη Κάσδαγλη: «Μετά το Survivor έπεσα θύμα χάκερ και έχασα όλα μου τα χρήματα»
28/03/2024 | 09:27
Διονύσης Ατζαράκης για Χαρούλα Αλεξίου: «Η χιουμοριστική μας συνεργασία ήταν ιδέα του γιου της»
28/03/2024 | 11:30