OPINION
Τυχαία βρίσκομαι σε τραπέζι αντιπροσωπευτικής μορφής του φοιτητικού συνδικαλισμού (δλδ “φοιτητοπατέρα”), ο οποίος έχει δίλημμα ποιον γραμματέα θα επιλέξει για την οργάνωσή του (φυσικά και είναι προαποφασισμένο) μεταξύ δύο στελεχών. Ο ένας περιγράφεται ως ο “ικανός”, άτομο με πολιτικό λόγο, με έρεισμα στην οργάνωση, ο οποίος έχει γράψει στο ψηφοδέλτιο “κόσμο”. Ο άλλος περιγράφεται ως ο “πιστός”: Πιστός στον πολιτικό του πατέρα, με όχι τόσο καλό πολιτικό λόγο, στοιχειωδώς καλός στα οργανωτικά, χωρίς να κάνει απαραίτητα το “κλικ” σε νέα μέλη να γραφτούν.
Η κατάληξη, όπως διαβάζετε τις προηγούμενες γραμμές, αναμενόμενη: Επιλέγεται ο “πιστός” σε βάρος του “ικανού”, επειδή ο δεύτερος δεν είναι ελεγχόμενος. Ο “πιστός” εκλέγεται, ο “ικανός” εξοργίζεται και αποφασίζει να εκκινήσει εσωκομματικό πόλεμο στον “πιστό” και τον πολιτικό του πατέρα, επειδή πολύ απλά δεν πήρε αυτό που νόμιζε ότι άξιζε. Και φυσικά ούτε λόγος για σοβαρό πολιτικό διακύβευμα, παρά μόνο το ποιος θα ελέγχει οργανωτικά μία παράταξη, έτσι ώστε μετά να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης για την κεντρική πολιτική σκηνή.
Τέτοιες ιστορίες έχετε σίγουρα ακούσει εκατοντάδες, όχι μόνο σε φοιτητικές παρατάξεις, αλλά και σε συνδικαλιστικές οργανώσεις και κόμματα. Και αυθόρμητα έρχεται στο μυαλό όλων να υποστηρίξουμε τον “ικανό” έναντι του “πιστού”, απόρροια ενός αισθήματος αξιοκρατίας που θα παράγει το καλύτερο αποτέλεσμα για τον οργανισμό που δραστηριοποιείται. Έτσι είχα σκεφτεί και εγώ τότε, το ίδιο μάλλον θα σκεφτόμουν και σήμερα, αλλά με μία ουσιώδη διαφορά, με αφορμή τα όσα συμβαίνουν από τη στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ΝΔ ανέλαβαν τη διακυβέρνηση αυτού του τόπου.
Τι βλέπουμε; Δεκάδες (άντε μην πω εκατοντάδες) στελεχών που άνηκαν στον ευρύτερο χώρο του ΠΑΣΟΚ να αξιοποιούνται σε κυβερνητικές θέσεις, προβεβλημένες και μη, υψηλά ιστάμενες και μη. Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει τώρα. Συνέβαινε κατά κόρον και την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ (προσέξτε όχι τόσο την περίοδο 2012–2015), όπου πολλοί πρώην “σύντροφοι” πήδηξαν στο δίπλα καράβι, επιστρατεύοντας γνωστές και πειστικές για πολλούς δικαιολογίες τύπου “η Φώφη δεν τραβάει, το Κίνημα Αλλαγής δεν τραβάει, το κόμμα έχει γίνει συντηρητικό, δεν δίνεται φωνή σε νέα στελέχη κ.ο.κ.”. Οι ίδιες δικαιολογίες ακούγονται πάνω κάτω και σήμερα, πασπαλισμένες και από την ανάγκη προσωπικής επιβίωσης, λες και κάποιος μπορεί να επιβιώνει μόνο μέσα από την πολιτική, λες και δεν υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές.
Κι αυτές οι δικαιολογίες συνοδεύονται αρκετές φορές και από ένα στοιχείο επιβράβευσης, εν είδει φανερών και μη συγχαρητηρίων, λες και το χ, ψ στέλεχος προσελήφθη ή πήρε προαγωγή στη τάδε εταιρεία ή αποφοίτησε από κάποιο πανεπιστήμιο. Το παράδοξο αυτό φαινόμενο ίσως δικαιολογείται με τη σειρά του από μία πικρία για το όλο εγχείρημα, ως ένα έμμεσο αυτομαστίγωμα. Και καταλήγουν αυτές οι κουβέντες στην ατάκα “για να φεύγουν τόσοι πολλοί, τότε κάτι δεν πάει καλά”.
Προφανώς και υπάρχουν διακρίσεις για την κάθε περίπτωση. Άλλο να πας σε ένα κόμμα ως απλό μέλος και άλλο ως βουλευτής/υπουργός. Άλλο να επιλέξεις ένα άλλο κόμμα ησύχως κι άλλο να γίνεις από τη μία στιγμή στην άλλη ο χειρότερος γεννίτσαρος. Και είναι οπωσδήποτε άλλο η οποία μεταπήδηση να έγινε χωρίς υλικό αντάλλαγμα σε σχέση με εκείνη που εξαργυρώθηκε με μία θέση στον κρατικό μηχανισμό.
Ας σκεφτούμε σε αυτό εδώ το σημείο το εξής: Στη σύγχρονη ιστορία (κυβερνήσεις Σημίτη-Παπανδρέου), πόσες φορές επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ ήρθαν δεξιοί να αναλάβουν κρατικά πόστα; Ελάχιστοι, μετρημένοι ένας προς ένα, ο καθένας μπορεί να τους θυμηθεί. Πόσες φορές επί κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ μεταπήδησαν στελέχη για να αναλάβουν κρατικά πόστα; Εκατοντάδες (μην πω χιλιάδες). Κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.
Εννοείται ότι ουδείς μπορεί να είναι ικανοποιημένος με την κατάσταση στο Κίνημα Αλλαγής. Αλλά αν κάποιος δεν είναι ικανοποιημένος, έχει μπροστά του δύο επιλογές: α) να παλέψει με τον τρόπο του να αλλάξει, β) αν πιστεύει ότι δεν μπορεί να το κάνει να πάει σπίτι του. Είναι τρομερά δύσκολο να παραδεχθείς το “αυτό ήταν” συγκριτικά με το “θα πάω παρακάτω”.
Κι αυτό δεν γίνεται για το παλαμάκι, το χειροκρότημα, το φωτοστέφανο κομματικής αγιότητας. Η παραταξιακή συνείδηση δεν αποκτάται για να σου πει κανείς μπράβο. Είναι η απλή συνειδητοποίηση ότι η όποια ατομική φιλοδοξία έχει κανείς για τον εαυτό του δικαιώνεται και πεθαίνει στον πολιτικό χώρο στον οποίο επέλεξε να δραστηριοποιηθεί και προσέξτε να ταυτιστεί.
Δεν μπορεί από τη μία να ποστάρω το κάδρο του Ανδρέα και στον επόμενο τόνο να προσκυνώ το κάδρο του Τσίπρα και του Μητσοτάκη. Θα σηκωθεί κάποια στιγμή το κάδρο και θα με βαρέσει στο κεφάλι και πιθανόν να έχει δίκιο. Δεν χρωστά η ιστορία σε κανέναν, έτσι ώστε, όταν δεν λαμβάνει το μερίδιο που έχει φανταστεί κανείς για τον εαυτό του, να πάει κάπου άλλου να εξαργυρώσει το γραμμάτιο.
Οι τεχνητές διαιρέσεις του “αντι-δεξιού” και “αντι-ΣΥΡΙΖΑ” δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για τη μεταπήδηση στον ΣΥΡΙΖΑ ή την ΝΔ, επειδή ο δικός μας χώρος δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί επαρκώς σε αυτές τις διαιρέσεις. Μπορεί να αποτελούν χρήσιμα αφηγήματα για έναν ήρεμο ύπνο το βράδυ, αλλά δεν μπορεί ν αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση, παρά προς αποφυγή.
Η εξουσία (ευτυχώς) είναι περαστική, αυτό που μένουν είναι οι αξίες και η συνέπεια ενώπιον του εαυτού και ενώπιον ενός ανθρωποδικτύου που έχεις δώσει κοινούς αγώνες, που σε έχει εμπιστευθεί και το έχεις εμπιστευθεί. Αυτό που λείπει τρομακτικά σήμερα από την πολιτική είναι η εμπιστοσύνη, η αίσθηση του καθήκοντος, αυτό που ο Βέμπερ έλεγε “ζω για την πολιτική” και όχι “ζω από την πολιτική”. Για ποιες προγραμματικές θέσεις μιλάμε, για ποιες επιλογές προσώπων μιλάμε, αν πρώτα και πάνω από όλα δεν υπάρχουν η εμπιστοσύνη και η αξιοπρέπεια.
Χρειάζονται οι ικανοί, χρειάζονται και οι πιστοί. Αλλά το τελευταίο που μας χρειάζεται είναι το “άξιος ο μισθός του”.
Ροή Ειδήσεων
25/04/2024 | 23:10
Aνδρέας Μικρούτσικος για Κωνσταντίνα Σπυροπούλου: Είπα τη γνώμη μου και απειλήθηκα με μήνυση
25/04/2024 | 22:44
Λιμάνι Πειραιά: Διάσωση 71χρονης που έπεσε στη θάλασσα για να πιάσει τη βαλίτσα της
25/04/2024 | 22:13
Survivor: Ο Σάββας Γκέντσογλου στην πρώτη αντίδραση μετά την οικειοθελή αποχώρηση
25/04/2024 | 21:49
Εύα Καϊλή: Θα πάω να ζήσω στην Ιταλία – Αιχμές κατά της Μέτσολα και της Ευρωβουλής
25/04/2024 | 21:40
Δέσποινα Καμπούρη: Την πρώτη φορά που βγήκε ο Νίκος Συρίγος στην τηλεόραση είχα καρδιοχτύπι σαν να έβγαινα εγώ
25/04/2024 | 21:22
Ράδιο Αρβύλα-Ο Αντώνης Κανάκης έριξε καταγγελτική αυλαία: «Δυστυχώς η σεζόν είχε δυο πρόσωπα»
25/04/2024 | 20:37
Κυριάκος Μητσοτάκης: Ανατριχιαστικό το επεισόδιο στη Βουλή, δεν γίνεται η Βουλή να μετατρέπεται σε αρένα
25/04/2024 | 20:17
Αλέξης Κούγιας για Εύη Βατίδου: «Έδωσε το 25% σε πέντε δικηγόρους για να πάρουν την περιουσία των παιδιών μας»
25/04/2024 | 20:09
Στέφανος Κασσελάκης: Θέλω δύο θητείες ως πρωθυπουργός – Θέλω μέχρι τα 40 μου να αποκτήσω παιδί
25/04/2024 | 10:59
Λιάγκας για Νίκο Παπανδρέου: «Το λέω πρώτη φορά… όσοι ψηφίσετε ΠΑΣΟΚ, δείτε αυτόν τον άνθρωπο»
25/04/2024 | 08:54
Κούγιας για Βατίδου: «Έδωσε το 25% σε πέντε δικηγόρους για να πάρουν την περιουσία των παιδιών»
25/04/2024 | 08:47
Γιώργος Γεννηματάς: Ένας εμβληματικός πολιτικός, ένα ηγετικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και ο εμπνευστής του ΕΣΥ που «έφυγε» νωρίς
25/04/2024 | 09:22
Κωνσταντινίδης: «Εγώ έφταιξα για το “MEGA καλημέρα’ – Κόπηκε, μην κοροϊδευόμαστε, δεν υπάρχει χαρά που τελειώνει»
25/04/2024 | 14:39
Γιάννης Καλλιάνος: Μπαμπά μου σε αγαπάω απέραντα και σου ζητώ συγνώμη, έκανα ό,τι μπορούσα
25/04/2024 | 14:13
Δημοσκόπηση Opinion Poll: Κυριαρχία ΝΔ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη – Tι πιστεύουν οι πολίτες για Δούκα, Αγγελούδη
25/04/2024 | 08:39
Ελένη Φουρέιρα: Έμεινε άναυδη με την ερώτηση της ρεπόρτερ για τον Κωνσταντίνο Αργυρό
Σχετικά Άρθρα
